In Athens for a week

In athens for a week, meetings freinds, family, working, and the best tasting greek food and visiting the new acropolis museum... Worth visiting...watch the videos especially the one regarding moving the artefacts... To my pleasnt syrprise one of the best oriental pastries of Thessaliniki opened a new unit in the center os Athens...

Σήμερα έκανα μια τρομερή ανακάλυψη που με χαροποίησε πάρα πολύ. Επιτέλους άνοιξε Χατζής στην Αθήνα, ένα πραγματικά μεγάλο βήμα στην πορεία προσέγγισης μεταξύ βορείου και νοτίου Ελλάδος… ε οι χαμουτζήδες τώρα μπορούμε να απολαύουμε τις θεϊκές γεύσης που μέχρι πριν μόλις 500 και κάτι χιλιόμετρα ήταν προσιτές.

Δεν ξέρω πόσες φορές στην διαδρομή του τρένου από την Θράκη έκανα την τρέλα για την μισή ώρα που το τρένο σταματούσε στον σταθμό της Θεσσαλονίκης, να κατεβαίνω, να παίρνω το λεωφορείο να κατεβαίνω στον κοντινότερο Χατζή, να αγοράζω ότι προλαβαίνω, σεκέρ παρέ, ταούκ γιοκτσούκ, δάχτυλα του πασά, Καζάν ντιπι, κτλ, να τρέχω και να αρπάζω το πρώτο λεωφορείο και να μπαίνω στο τρένο λεπτά πριν ξεκινήσει για Αθήνα. Και όλο αυτό το τρέξιμο, μόνο και μόνο για να φάμε οικογενειακώς στην πρωτεύουσα, ότι καλύτερο έχει να επιδείξει σε ανατολίτικες λιχουδιές ο Βορράς…

Αυτην την φορα δοκιμασα ενα νεο, μια κρεμα απο μαστιχα χιου, που με ξετρελανε...

Ναι βέβαια αυτή η κάθοδος των ζαχαροπλαστείων του Βορρά είχε αρχίσει πολλά χρόνια πριν, και όλα συγκεντρώνονταν στο Σύνταγμα. Έτσι μπορεί κανείς να βρε πλέον στην αττική τα τρομερά γεμιστά τσουρέκια του Τρελή, τρίγωνα πανοράματος κτλ, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη ο χατζής είναι το καλύτερο ζαχαροπλαστείο της Θεσσαλονίκης… Το μόνο που ίσως με στεναχωρεί είναι ότι χάνω ένα κίνητρο και αρκετά ισχυρό για να ανεβαίνω στον Θερμαϊκό… από την άλλη βέβαια, που να έχω την δυνατότητα να το κάνω αυτό, τις λίγες μέρες της παραμονής μου στην Ελλάδα, προλαβαίνω να κάνω σχεδόν κανένα από τα μεγαλεπήβολα σχέδια μου, πολύ λιγότερο να ταξιδέψω…

Πάντως εντύπωση μου έκανε η τρομερή αύξηση των αυτοκινήτων στην Ελλάδα, όπου πλέον δεν διανοείσαι ούτε καν την πιθανότητα να βρεις παρκινγκ σε καμία περιοχή της Αθήνας…. Το μετρό  είναι η μόνη σωτήρια και οικονομική λύση…

Μια άλλη ευχάριστη αλλαγή ήταν η στοά στην Κλαυθμώνος που στο παρελθόν ήταν μια εγκαταλειμμένη άθλια και παρακμιακή τρύπα, και πλέον είναι πέρασμα, με ωραία μαγαζιά για καφέ και φαγητό…

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το μουσείο Ακρόπολης, το οποίο ήταν απλά υπέροχο, και σε αυτό θα πω ότι είναι εντυπωσιακό το έργο που έγινε ενώνοντας το σήμερα και το χθες , ενός μνημείου που το βλέπεις μπροστά σου, στο σύνολό του, αλλά και δομημένο με όλα τα διασωζόμενα τμήματα των διαζωμάτων. Ο τελευταίος όροφος είναι μια τρομερή σύλληψη  για την ένωση του μνημείου με τα διακοσμητικά του τμήματα μέσα στο μουσείο…

Μου θύμισε εκείνη την ταινία το μετέωρο βήμα του πελαργού του Αγγελόπουλου, όπου ο γαμπρός και η νύφη παντρεύονται εικονικά σε αντίθετες μεριές του ποταμού με τα 2 σόγια να παρευρίσκονται στην τελετή μεταξύ συνόρων ή σαν το θεατρικό του Μπεντ στην πιο ερωτική σκηνή του έργου όπου οι πρωταγωνιστές κάνουν νοητικό έρωτα 

Πολύ καλό και το ντοκιμαντέρ στην είσοδο σχετικά με την κατασκευή και μεταφορά των εκθεμάτων στο μουσείο. Μπορώ να πω ότι είναι πολύ καλή η τοποθεσία των καρυάτιδων με την εκλιπούσα να έντονα απούσα από τις αδερφές της…

Νομίζω ότι μπορεί να υπάρχουν πολλά μουσεία στον κόσμο, με πολλά εκθέματα, αλλά το μουσείο της Ακρόπολης είναι μοναδικό στον τρόπο που δένει τα εκθέματά του με τον φυσικό τους χώρο προέλευσης και τα προβάλει με τρόπο απλά μοναδικό… 


Υλικά:

    * 600 gr. Αλεύρι Ζαχαροπλαστικής
    * 350gr. Βούτυρο (Αγελαδινό)
    * 150 gr. Σιμιγδάλι (ψιλό)
    * 150 gr. Γάλα (Αγελαδινό)
    * 200 gr. Άχνη-Ζάχαρη
    * 2 gr.Μπέκιν
    * 5 Αυγά
    * Λίγα Φουντούκια

Υλικά για σιρόπι:

    * 2 κιλά Ζάχαρη
    * 2 κιλά Νερό
    * 200 gr. Γλυκόζη
    * ½ Φλιτζανάκι Χυμό Λεμόνι

Προετοιμασία:

Σε μια κατσαρόλα βάζουμε το γάλα, τα αυγά, το μπέκιν και την άχνη- ζάχαρη και τα ζεσταίνουμε ελαφρώς μέχρι να αφομοιωθούν καλά τα υλικά. Αφού κρυώσει το μίγμα, προσθέτουμε το βούτυρο και σιγά, σιγά βάζουμε το σιμιγδάλι και το αλεύρι ώσπου να γίνει σφιχτή η ζύμη.

Τοποθετούμε την ζύμη στο μπάγκο εργασίας πλάθοντας με τα χέρια, έπειτα το σχηματίζουμε σε μικρά μπαλάκια και τοποθετούμε στο ταψί μόλις τελειώσουμε με όλο το ζυμάρι, βάζουμε πάνω στα κομμάτια από ένα φουντούκι.

Έπειτα, σε προθερμασμένο φούρνο ψήνουμε στους 180 oC για 40-45 λεπτά περίπου.
Προετοιμασία για σιρόπι:

Σε μια κατσαρόλα ρίχνουμε το νερό, την ζάχαρη και την γλυκόζη βράζοντας σε σιγανή φωτιά. Μόλις το σιρόπι πάρει βράση ρίχνουμε το χυμό λεμονιού μέσα στη κατσαρόλα και ανακατεύουμε. Έπειτα το βράζουμε καλά μέχρι να δέσει.
Σιρόπιασμα:

Μόλις είναι έτοιμο το Σεκέρ Παρέ, το σιροπιάζουμε αμέσως με το ζεστό σιρόπι και το αφήνουμε να μουλιάσουν για αρετή ώρα.

the Meatrix

Welcome to reality Nyo!
http://www.themeatrix.com/intl/greek/themeatrix_greek.swf

Get, real folks! Who is fooling himself? We all know the truth, behind the beautiful marketing logos...

numa, POA e caramelooo

Returned from POA (Porto Alegre)today, Sunday. It was a whole busy 2 days trip, full of meetings, with doctors potencial customers and a half day training for the sistem in a clinic. I was programing this trip about a week ago. I entered in the website and bought the tickets a week ago returning on Saturday, but then the last moment there was an error after the payment was completed. At the moment I thought I should check it, but then the workload, etc, I forgot all about. Late at night hours before I go to the airport, something as a whisper in my ear made me check the confirmation nuymber. To my surprise could not find any clu about the flight, so called to the azul air and found out that the ticket was not issued and it stroke me back! Then after compring the solutions of abandoning the whole trip and buying an expensive ticket, I took the decision to come back on Sunday. The trip started with an incident that proved me once again how the universe conspires in our favor when we are conected to the life flow. I need to find someone to help me built a special case and mecanism, but did not know how. I made some contacts etc, but nothing concrete. Then when I entered in the boarding room in the airport, I noticed a guy, who proved later to be seating next to me in the plane. We talked and he was going to a furniture fair. Then it crossed my mind and ask what his company was producing, he told be it was Business to Business projects, for components of chairs and stuff. I then thought that this was nothing to do and kept quiet. Still the idea of sahring my problem kept on my mind. Definately my spiritual guides were whispering to my ears. So I asked what exactly he was doing in the company. He then told me that he is a project manager and developer of business solution for the clients, trying to adapt to the clients needs the products of the factories. Then I explained to him my problem and guess what, he is the solution to my problem. After 2 hours flight, we exchanged cards, and each one continued his way. Porto Alegre is a state capital, of a population in majority italian and german origin. The so called gauchos, are beautiful ones, and most women models are from Rio grande do sul state. It is the only state that gay marriege is legal, still could not say I noticed any special gay liberty or anything, but on, the other side did not look for it.
During the 2 days stay, I met several interesting persons, but the Saturday afternoon last meeting was highly beneficial for me. I learned a lot from a doctor that is a user of the sistem the last months.
Between other, he explained in simple words the so called caramelization of modern humans. This is a term he used actually. Think simple as this: take jelly (protein) and sugar and mix it is water of a 30C degrees slowly, what will happen at the end? It will turn into caramel... This is what happens to us too! We consume 30kg of sugar every year or more when in the past it was about 3kg per year! We are caramelizing our inner parts, that is what happens with diabetics, and this is why more and more diabetics appear in the world...
Anyway, in POA, I checekd the rua padre chagas, a very nice road, full of restaurants and bars, where it is full of nice fancy women. Also it was the anniversary of the city of 237 years, but did not feel like going to the open air festival activity, it can be depressing when you are alone...
Actually I tried to find what gay places are in POA, but there were few results in google. I tried to get in touch with someone gay though the gaydar (had not used this for years), but people are online but in chat, do not get it... Anyway nobody responded to my appeals, so I decided to check in the center a near to my hotel art and restaurant. It was a small place in the kind of sub-ground floor, where there was a theater of traditional mapets. By the way a favorite song that was stuck in my mind in my 20ies...

The best mupets show ever...
Anyway, the show had started when I showed up, and thought that I will not stay in an empty restaurant waiting for a show... so went on. The second cafe in my list did not exist, and then I decided to go ahead for the rua padre chagas where I hat a rodizion of delicius combination of sashimi and italian starters(how does this combnines do not ask).
Maybe the worst part of my stay was in the Lido hotel they have this old arconditionings, that after a certain moment, start to produce water drops, and the higher one was droping on the lower one, creating a unique orquesta reaching my room on the lower floors, at 3 o clock in the moring, keeping me awake!
Then I found out the impressive story of this gay hit.

I work too much, which keeps me not informed, but the whole thing is impressive, this fat guy turned the song a national hit in USA, and turned this gay trio band, famous there...
Actually their video is really nice but cannot copy it here, but can clck on the link to see it. As it is obvious is a clearly gay video. Now what impressed me is that this is a romanian band! And Romania is the most homophobic european country, at least to my experience I saw high prejudice fromt he local even young guys. Anyway, the song is silly but has dancing rythm...
Sunday, took back my flight witht he AZUL company, which is quite agressive in enetering the air territory market of Brazil. The best part is that they use Campinas my city as main airport, which makes it wonderfull. Cannot complain, they treat clients very nice, plenty of choice to eat, tv programs, smooth flights, no delays so far...it is approved.
On the way back met my new friend again, and we chat a lot, exchanging stories about life...It was pleasant. Arriving in the house a very bad smell welcomed me. Daniel took off the power fromt he freezer in order to iron roupes and forgot to put it back... all the food in side was unfrozen and stinky after 3 days of upsence... spent hours clearing the mess... By the way he is in Europe for a week...
Then just slept for the lost Lido hotel hours and a week end passed over...

melomakaronies

Πλησιάζουνε τα Χριστούγεννα και για μένα πάντα αυτό σημαινε ένα πράγμα, μελομακάρονα και βασιλόπιτα σλιουρπ...

Μιλουσα κανά 2ωρο λοιπόν με την αδερφή μου που επιτέλους έρχεται κατά δω, και φυσικά θέλοντας και μη, η μήτερα θα στέλει και όλα τα ταπεράκια (κλασσικο)...δεν υπάρχει νόημα να αντιταχτεί κανείς...
Σχολιάζοντας λοιπόν περι του ταξιδιού, θυμηθήκαμε το αντίστοιχο ταξίδι της στην Κίνα, τις τελευταίες 2 εβδομάδες, του Δεκέμβρη. Όπου η τρελή η μάνα μου, την είχε βάλει και κουβάλησε από σπανακόπιτες και γλυκά μέχρι ότι φανταστείς..χαχα, αφού τα αραδιάζαμε και γελάγαμε στο κινέζικο διαμέρισμά μου... Τότε το μοιραζόμουν με τον συγκάτοικό μου, τον Barry, έναν θεόρατο άγγλο, με ιρλανδέζικη καταγωγή, τρομερό τύπο.
Ένα περιέργο πράγμα, μα όλοι οι συγκάτοικοί μου κατά καιρόυς είχαν κάτι να κάνουν με Ιρλανδία...
Φυσικά, με 2 βαλιτσες τρόφιμα, έγινε τσιμπούσι, διότι έπρεπε και να καταναλωθούν άμεσα τα αναλώσιμα...
Είχαμε λοιπόν και τον Barry, που ο άνθρωπος δεν είχε ξαναδεί σπανακοπιτα, φέτα, κτλ...
Οπότε μας ρωτουσε χλαπακιαζόμενοι, τι εστί το κάθε τι.... οπότε και εμείς μαθαίναμε...spa-na-ko-pi-ta, me-lo-ma-ka-ro-na, και εκείνος να σου να επαναλαμβάνει..
Τώρα βέβαια, που να θυμάται τέτοιους σιδηρόδρομους ο καημένος.
Πάντως το σουξέ ήταν τα μελομακάρονα, καλά μελωμένα, είχαν επιλεχθεί προσεκτικά στην Ελλάδα... Οπότε κάθε λίγο και λιγάκι, να σου ο Μπάρυ να ρωτάει, Is there some more pita? More feta?
And give me a bit of this melo...melo... melomalakia,

Περιττό να πω ότι από τότε είναι το σλόγκαν των Χριστουγέννων με την αδερφή μου...
Πάντως, της είπα, αυτά τα ελληνικά Χριστουγεννα δεν συνδιάζονται με το τροπικό καλοκαίρι εδώ, οπότε καλά θα κάνει να περιοριστεί σε λαιτ και ντιετ εισαγώμενα..χαχα
Αντε τώρα να το μεταφράσεις αυτό, μα μεταφράζεται?
Μα γιατί τα λέμε μελομακάρονα...

Tzatziki sabor do mar Aegeo

Tzatziki

Tempo:30 min

Pessoas:4

Ingredientes:4 pepinos pequenos sem casca, ralados e expremidos (sem as sementes), 3-4 dentes de alho esmagados com sal, 4 colheres de sopa de azeite, 6 coheres de cheias iogurte espesso(o problema no brasil é o iogurte proprio), 2 colheres de sopa de aneto picado Aneto ou hortelã e rabanetes para enfeitar

Preparação:1.Misture os ingredientes. Mantenha no frigorifico até servir em pratos pequenos, rasos.2.Enfeite com aneto ou hortelã, rabanetes e um fio de azeite.



O iogurte tem que ser bem consistente, sem muita agua , sabor natural (nada de doce, frutas, etc). Eu sugiro comprar iogurte sabor natural, colocar numa toalha limpa e deixar uma duas horas até muita agua deste iogurte sair e o iugurte fique mais denso.

Dinner with the Greeks of Campinas

Well today against all odds, I managed to organize a dinner with the 2 other greeks I know in Campinas. It was a busy day, but still I decided that it was possible and it is something I want to do long time ago. So I made teh proposal to the one couple, and then I tried to contact the other greek student to organize this.
Unfortunately I hadn´t talked to her until the morning of the dinner day. Since I am alone, Daniel is in Portugal, my timescedule is worst than the usual, so I decided to ask our maid to prepare this special dinner. My maid is another story, that I should write about it another time, but the main detail that intersts in this story is that she is up to some degree deaf. Now imagine an almost deaf brasilian uneducated woman and a greek trying to communicate...hm...
Since i konw the communication problem, I am always trying to be as clear as possible and avoid misunderstandings by asking her to repeat what we agreed...
Back to our story, I delayed specially to give her guidelines for this dinner and I was explaining all sort of details, such as how to do the tzatziki, and what to cook and what to by in Carrefour, etc. Since there was a possibility to cancel, if I couldn´t arrange this with the greek student, I told her:
If it is canceled, I will call you (se te ligar, é para avisar que está cancelado). Later a friend explained to me that in Brasil is used to say this as I I do not call you, it is confirmed (se não te ligar, ta confirmado.)

well, relaxed that this is resolved, I confirmed with all parties that the dinner would take place that night at 20:00. Even the fact that emergency situation in work required the help of my maid too, I left her prepare the dinner and didn´t call as we agreed...
After a hectic day of work, I even started to think that I shouldn´t had arrange this, but I was glad with the idea. I arrived after a stop for ice-cream and soft drink supplies, at 19:30.
Imagine my despare, when I read in the whiteboard we use to leave messages to one another, that she undersood that there was no dinner for 6 persons, becasue I didn´t call to confirm!
After seconds of the original shock, I started to swear for 5 minutes, i wanted to call her, and say something, heavy, but then I realized that this had to do with her beeing deaf situation...and started to focus on what can I do.
Canceling the dinner was out of question, since the time was almost 20:00. Thank God I had pelnty of sypplies already bought some days ago. I heated up several things in the oven, put boiling water for pasta and separated anything that could be served for salat. My guest were at majority vegeterians, so salat was an important element.
I checked what she had prepared, A huge tzatziki bowl was available, but no bread or any substitute and a sause of corn, with no rice, fish or something to serve it with. There was a portion of a a vegeteraian mix, for one, that would be offered too.
The corn sause, I combined it with the pasta, which would boil in a while, and I called a friend joining the dinner to bring bread.
When my guest came, rather delayed thanks God, I wellcomed them and explained the situation... it was very funny, and they offered to help me in the situation...
Soon 3 salats were ready and starterd were on the table. The precooked int he oven also ready and pasta served with the sauce.
My friend brought some 4 or 5 different tipes of bread, so we all sat down and started the banquet, which resulted to an excess of food...

I really enjoyed the whole situation and the conversations that night, I liked it very much...
The only thing, was Daniel´s absence, but I made a promisse to repeat this dinner with the delicious food by Donna Fransisca, my maid.

PS.: My maid, felt very guilty next morning, but I could only laught, and of course the only punishment for her was to wash the dishes...

Anchor and Hope

Το ταξίδι μας ξεκίνησε στο Λονδίνο, που ήταν και η πρώτη φορά για τον Ντανι, οπότε εκτέλεσα αρκετά χρέη ξεναγού. Κάτι που δεν τον χάλασε μαι και με ακολουθούσε παντόυ απολαμβάνοντας τον ρόλο του παθητικου τουρίστα... Το εντυπωσιακό ήταν ότι δεν παραπονέθηκε για το πολύ περπατημα, πράγμα που με ενθάρυνε και το οργώσαμε το Λονδίνο όσο μας έπαιρνε...
Ϊσως όμως το highlight αλλά και η μεγάλη εκπληξη αυτού του τριημέρου δε ήταν ουτε τα αξιοθέατα, ούτε τα αναμενόμενα άπειρα πρα΄γματα να κάνεις. Ηταν ένα εστιατόριο στο Waterloo to the Anchor and Hope! Μας πήγε εκεί ο φίλος μου ο Αντυ με την κοπελιά του και αν και η αγγλική κουζίνα μονο για την γαστριμαγειρική της δεν φημίζεται, αυτό το εστιατοριάκι έχει βαλθεί να ανατρέψει αυτήν την φήμη. Χωρίς υπερβολή, όλα μα όλα τα φαγητά δεν είχαν όχι ψεγάδι αλλά ήταν άψογα, ήταν πεντανόστιμα και πάθαμε την πλάκα μας. Ειδική μνεία αξίζανε στον μεζέ με τα καβουρια, απλά εξαιρετικό, Ακομα και η απλή μπριζόλα μοσχαρίσια που δεν είχε σάλτσα ήταν απίστευτα μαλακιά και με μια λεπτή γεύση λεμονιόυ που το έκανε επιθυμιτό ακομα και σε μενα που ακούω πλέον βοδινό και στρίβω...

Αν σας τύχει και περάσετε από Λονδινο, να πάτε, γιατί πέρα από το χαλαρό κλιμα και φιλικό περιβαλλον αξιζεί τα μάλα, ακόμα και αν έχει όπως συνήθως τεράστια ουρά. Α και οι τιμές καθόλου ακριβές, πολύ λογικές.
Εμείς αποφασίσαμε να πάμε και 2η φορά, αλλά τελικά δεν κάτσαμε γιατί ο ντάνι ονειρευόταν την μπριζόλα, αλλά το μενού δεν είχε εκείνη την ημέρα...
Κάποια πράγματα δεν επαναλαμβάνονται...
Κάτι μου λέει ότι θα ξαναπάμε στο Λονδίνο...

During our stay in London, we had the luck to dine at an excellent restaurant near Waterloo. I definately recommend it!

The Anchor and Hope
36, the cut
Tel: 02079289898