five things i was meant to mention about myself but i never came round to it

Αφού αποδέχτηκα την προσκηση στο παιχνιδι έγραψα τα 5 αποκαλυπτικά του παρελθώντος μου στιγμιότυπα. Ο αμβρόσιος μου έδωσε το λινκ της αρχης του. Σειρα σου τώρα Saya, Wanderer, Mariposo, Kaltsovrakos, gringo lindo!
Como eu aceitei a proposta do jogo para escriver 5 coisas revelantes para mim, eu tenho que passar para outros 5 bloggers muito queridos... Caras desculpe que tudo é em grego, mais não tenho coragem de traduzir. Voy corregir a tradução...Então convido os saya, Wnaderer, Mariposo, Kaltsovrakos, e Gringo-lindo para continuar as revelações...

1. Μια ξεχασμένη αποκάλυψη
Είμουν 16 χρονών, μαθητής λυκείου, είχα γυρίσει από φροντηστήρια και σχολεία και έπρεπε να κάνω μια από τις εργασίες μελέτης. Απογευματάκι, σούρουπο, ο ηλιος είχε σκορπίσει εκείνες τις τελεύταίες προρτοκαλίες αχτίδες, βάφοντας με μια απόχρωση το ολοένα και σκοτεινό δωμάτιο μου, δεν είχα ανάψει το φως ακομα, αν και έγραφα και δίαβαζα στο γραφείο μου, δίπλα είχα τον υπολογιστή μου, ένα μοντέλο που λειτουργόυσε στα γερμανικά την DOS, πανάκριβο δώρο του παππού μου που ήταν πεταμένα λεφτά, μια και τα γερμανικά μου ήταν πολύ περιορισμένα αλλά και δεν υπήρχε κανείς να μου διδάξει πως να το λειτουργήσω το μαραφέτη αυτό. Φυσικά δεν μπορόυσαμε να το πουλήσουμε το δώρο του παππού, αλλά ουτέ και να τον πληγώσουμε λέγοντας του την πικρή αλήθεια για το δώρο του. Έτσι έμεινε να σκονίζεται στο δωμάτιο μου και αποτέλεσε ένα από τα πλεον άχρηστα έπιπλα του δωματίου μου.
Εκεί λοιπόν που δίαβαζα και μελετούσα σε αυτήν την απόκοσμη ηρεμία του απογεύματος, διαδραματίστηκε ένα γεγονός που θα έπρεπε να με συγκλονίσε και αν καταγραφεί στην μνήμη μου για πάντα.
Ένα κοριστάκι περίπου 7 χρονών με μια ιδιαίτερου σχηματος άσπρη μαντίλα και 2 ξανθίες πλεξόυδες. Το μακρυ φόρεμα με την ποδία κατέληγε σε 2 ξύλινα τσόκαρα που συνιθισμένα κροτάζαν στην επαφή με το έδαφος. Ολόγυρα όλα άσπρα, και απόκοσμα, σαν σε όνειρο. Η γιαγία της της φώναξε στην γλώσσα τους κάτι που θα μεταφράζονταν ως «Σαβέτα, έλα γρήγορα εδώ!», τα λόγια της τα άκουσα ξεκάθαρα στα αυτιά μου και αν οι λέξεις δεν μου έλεγαν τίποτα, μπορύσα να καταλάβω το νόημα. Η γιαγία παρουσιάστηκε με μεγάλες δρασκελίες αρπάζοντας το χέρι μου της Σαμπίνα, όπως συμπεραίνω από τις φωνές της. Η γιαγία είχε κάτι το επιτακτικό, σαν κάτι να προσπαθούσε να κάνει, αλλά το αίσθημά μου της Σαμπίνας ήταν απόλυτης εμπιστοσύνης μια εγγονής.
Αυτό που δεν ήταν όραμα απλά πρέπει να κράτησε κλάσματα δευτερολέπτου, και όταν επανήλθα στην πραγματηκότητα του δωματίου, μην πιστέυοντας αυτό που είχε συμβεί, άρπαξα ένα φύλο χαρτί και κατέγραψα το συμβάν, ακριβώς όπως το βίωσα λίγες στιγμές πριν. Το κοίταξα και δεν πιστευα, αυτήν την εμπειρία. Δεν μου έλειπε η γνώση για να πιστέυψω ότι ήταν μια ανάμηνση από προηγουμενη ζωή.
Αυτά τα ρουχα ήταν παραδοσιακά ρούχα των γυναικών Ολλανδίας. Μειδίασα στην σκέψη της μικρής Ολλανδέζας ως μάρκας γάλακτος.

Το κοριτσάκι αυτό δεν το έβλεπα απλά, αλλά είμουν εγώ, με την συνείδησή της. Αφού ηρέμησα, ακοφάσισα να κρύψω προσωρινά το χαρτί κάτω από τον Ηλετρονικό Υπολογιστή και να συγκεντρωθώ στο τελείωμα της εργασίας μου.
Το εντυπωσιακό σε αυτήν την ιστορία είναι ότι το μυαλό μου το απόθησε τελείως ως μνήμη όλο αυτό που σας περιέγραψα. Και μόλις στα 20-21 μου σε μια γενική καθαριότητα στο δωμάτιο μου (οκ, δεν είμαι και ο πιο παστρικός νοικοκυρός από ότι φαίνεται...), ανακαλύπτω το χαρτί της μαρτυρίας μου. Παραξενεμένος, το δίαβασα και αν και αναγνώριζα τον άθλιο μου γραφικό χαρακτήρα, δεν μπορούσα να ανακαλέσω το συμβάν. Καθώς παντα ασχολιώμουν με σχετικά θέματα δεν μπορούσα να πιστεύψω ότι δεν με είχε συγκλονήσει μια τέτοια προσωπική εμπειρία, η οποία αποδέικνυε σε εμένα τον ίδιο την ύπαρξη προηγουμενων ζωών. Πέρασαν μερικά λεπτά ώσπου να επαναφέρω τις εικόνες στο μυαλό μου και έμεινα άναυδος από την λειτουργία του ίδιου μου του εγκεφάλου. Για να με προστατέψω από την δύναμη αυτής της αποκάλυψης ο ίδιος μου ο αυτός επέβαλε αυτήν την δικλείδα ασφαλείας θάβοντας την ανάμηνση, που ανασύρθηκε χάρη στο γραπτό μου.
Τίποτα δεν είναι βέβαια τυχάιο, μετά από λίγο καιρό ήρθαν οι πληροφορίες για το μου μπορόυσα να κάνω αναδρομή και έμαθα τα πάντα για εκείνη και άλλες ζωές μου στο παρελθόν μου προ αυτής της ζωής.

2.Αντιμετωπίζοντας την Ζωή με ειλικρίνεια
¨Ηταν παραμονές πρωτοχρονίας του 1999 και είχα μόλις μπεί φαντάρος. Μια βραδύα βγήκα με έναν ξάδελφο που υπηρετήσαμε μαζί και με ελληνίδα φίλη από την περίδο μου της Ισπανίας. Εκείνη έφερε και μια συνάδελφο από την δουλεία της. Συνεσταλμένη η Σ. ομορφή κοπελίτσα, κάτι η περίοδος του στρατού, μετά από την πρώτη συνάντηση και με δίαφορες διαβουλεύσεις με την κοινή φίλη, στις εξόδους μου άρχισα να την συναντώ και αργά να καλιεργώ έαν κλίμα ερωτικό με αυτό το κορίτσι που ήτανε στην ηλικία μου και αν και δουλευε και ζόυσε σε καλές συνθήκες για να ανεξαρτοποιηθεί, η προσωπική της ζωή ήταν απίστευτα περιορισμένη, σε βαθμό που νομίζω δεν είχε κάνει ποτέ της σχέση στο παρελθόν. Έτσι ξεκίνησε ένα ειδύλιο, στο οποίο όμως είμουν περισσότερα εγκεφαλικά εμπλεγμένος. Με γράμματα, τηλέφωνα από τον έβρο διατηρουσαμε αυτήν την σχέση που δεν είχε ποτέ πραγματικά δοκιμαστεί. Σε μια μου άδεια πήγαμε σε εάν κυκλαδίτικο νησί, το οποία γνώριζα από πριν, και είχαμε περάσει πολύ όμορφα. Εκείνο το πρώτο βραδυ και οι δύο μας θέλαμε να σμίξουμε, και γνωρίζοντας ότι ήταν η 1η της φορά, ήθελα να το κάνω να μοιάζει όνειρο για αυτήν, της ετοίμασα ένα υπέροχο μπάνιο, με κεριά, της έκανα μασάζ και χίλιο δύο προκαταρκτικά και όταν όλα εκείνα τελείωσαν εμπνευσμένος από την στιγμή και με την συγκατάθεσή της, ανοίξαμε την πόρτα για να δούμε το φεγγάρι. Όταν γυρίσαμε πίσω ανακαλύψαμε ότι είχαμε έναν επισκέπτη, μια νυχτεριδα. Περιττό να πω ότι η Σ. τα είδε όλα. Το καημένο το ζωντανό παγιδευμένο στους 4 τοίχους πετούσε σαν τρελό. Την έβαλα στο άλλο δωμάτιο και προσπαθουσα να την εξωθήσω, έξω με ένα μαξιλάρι. Η νυχτερίδα δεν το έπιανε το μύνημα και πανικοβληένη συνέχιζε να κάνει κυκλους στο δωμάτιο. Εμένα δεν θα με πείραζε το ζωντανό, αλλά η άλλη δεν θα μπορούσε να κοιμηθεί με αυτήν την παρουσία. Τελικά στη προσπαθειά μου, την χτύπησα και το δύστηχο το ζωντανό έπεσε ακίνητο στο πάτωμα, καταστεναχωρήθηκα με την προοπτικη ότι μπορεί να το σκότωσα, και με την ελπίδα ότι απλά λιποθύμησε το έβγαλα έξω και έκλεισα τις πόρτες, το επόμενο πρωί ήταν άφαντο. Τελικά η Σ. νομίζω ότι δεν θα ξεχάσει εκείνο το βράδυ ποτέ για πολούς λόγους.
Λίγους μήνες μετά αφου έμεινα για μέρες απομωνομένος σε μια από εκείνες τις στρατιωτικές ασκήσεις, αναλογίστηκα όλες μου τις σχέσεις, ζύγισα τα πράγματα και αποφάσισα ότι πρέπει να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Αποφάσισα ότι δεν μου ταιριάζει να ζώ στο ψέμα και να κάνω διπλή ζωή ή να κοροϊδεύω τους ανθρώπους που με εμπιστεύονται.
Επειδή είμαι κακός ψεύτης και επειδή γνώριζα τον χαρακτήρα αυτού του κοριτσιού που στο δίαστημα που είμασταν μαζί είχε κάνει πραγματικά πολύ μεγάλα βήματα εξέλιξης αλλά όχι τόσο για να αντέξει μια αλήθεια, αποφάσισα να χωρίσω προστατεύοντας την από τους πραγματικους λόγους. Ξέρω πως ο χωρισμός μας την πλήγωσε πολύ, όμως πιστέυω ότι η συμβολή μου ήταν θετική τελικά στην ζωή της, και ελπίζω όπου και αν είναι σήμερα να είναι καλά.

3.Η καλλιόπη
Στην ‘Εβρο κατά την θητεία μου εκεί, ένα πρωϊ που σηκώθηκα, μισοζαλισμένος από την ύπνο πήγα στο μέρος, την επονομαζόμενη καλλιόπη, μια τουρκικη τουαλέτα, δηλαδή μια τρύπα στο έδαφος. Ακόμα από τον ύπνο, κατέβασα το παντελόνι της στολής από την τσέπη του οποίού σε κινηματογραφικό αργό χρόνο είδα να γλιστράει η αρμαθία των κλειδίων του άρματος (κοινώς τανκς), του όπλου, κτλ κατά μήκος της πορσελάνης και με μια θεαματική βουτίά να βουλίαζει στο άνοιγμα. Με γουρλωμένα τα μάτια είδα να περνάει από μπροστά μου όλες οι σκηνές εξευτελισμού, τιμωρίας και προβλημάτων που ξανοίγωνταν δίαπλατα μπροστά μου.... Χωρίς δεύτερη σκέψη έχωσα αμέσως το χέρι μου στην καλιόπη και έπιασα με την άκρη την αρμαθία των κλειδίων...

Περιτό να το πω, ότι απολύμανα το χέρι μου με ότι βρήκα διαθέσιμο...Το υπόλοιπο της ημέρα δεν επεφύλασε όμοιες συγκινήσεις...

4.Μια άλλη πραγματικότητα
¨Ηταν απόγευμα μια μέρας που διψασμένος να γνωρίσω αυτήν την πόλη της Κίνας της τόσο διαφορετικής από το Πεκίνο με την τρομερή ιστορία και το παρελθόν της ακόμα να μπορείς να το ψηλαφίσεις, είχα περπατήσει τόσο που πια το μόνο που επιθυμούσα ήταν το κρεβατι μου. Στο πεζοδρόμιο με τους εκατοντάδες κινέζους να κινουνται κοντά σε ένα στύλο, ένας κινέζος από αυτόυς που έχουν μια εμφάνιση χωριάτη και πτωχου, που δύσκολα θα πρόσεχα, μου απευθύνιηκε και μου είπε κάτι που νόμιζα ότι ήταν ζητιανία. Αποκρύθηκα τυποποιημένα στα κινέζικα κάτι σε στυλ δεν θα πάρω ευχαριστώ. Ο νεαρός κιζένος επανέλαβε την φράση, και τότε έπιασα ότι είπε κάτι στα αγγλικά, γεγονός μάλλον παραξενο για μένα. Τότε σταμάτησα και του ζήτησα να επαναλάβει στα κινέζικα. Ο τύπος μου είπε τότε:
Άναυδος για αυτό που άκουγα και γινόμουν μάρτυρας για πρώτη φόρα μετά από σχεδόν ένα χρόνο στην Κίνα, σκέφτηκα ότι αυτό θέλω να το διερευνήσω περισσότερο. Ο νεαρός μου έκανε ψωνιστήρι σε εναν δρόμο στυλ πανεπιστημιού. Μονό που στην Κίνα, αν και δεν είναι πλέον ποινικοποιημένο εξακολουθεί να είναι ταμπου. Ίσως η Σαγκάη να είναι εντελώς διαφορετική τελικά από το πεκίνο.
Αποφάσισα να προσκαλέσω τον νεαρό για ένα καφέ ή κάτι ώστε να συζητήσω μαζί του.εκείνος δέχτηκε και μου υπόδειξε ένα μέτριο μέρος σε ενα πολυκατάστημα.
Ήταν ένας νέος άνδρας, με φτηνό κινέζικο κουστόυμι, ίσως στα μάτια του να ήταν το καλύτερο του ρόυχο. Μαλλία πράσσα μάυρα και πυκνά, δέρμα σκούρο, πρόσωπο κοινό για κινέζο. Γενικά μαρτυρουσε μια φτωχή καταγωγή από την επαρχία, όπως οι εργάτες και οι χωρικοί. Τα αγγλικά του έφταναν σε εκείνη την φράση που μου είπε στην αρχή της γνωρισμίας μας. Φαντάζομαι ότι αυτό που εκανε εκεί ήταν ψωνιστήρι ή καλυμένη πορνεία...
Η συζήτηση προχωρούσε αργά λόγω του γλωσσικόυ εμποδιου αλλά και της επιφύλαξης του κινέζου. Αν και τότε τα κινέζικα μου ήταν στο καλύτερο επίπεδο που έχω επιτεύξει μέχρι σήμερα, δεν είχα εντρυφήσει ποτε΄σε τέτοιου είδους συζητήσεις με κινέζους. Υπάρχουν κνέζοι που δεν ξέρουν ούτε τι είναι ο όρος ομοφυλόφιλος. Ο νεαρός μου εξιστόρησε ότι ήταν από μια πόλη στην επαρχία, και δόυλευε μάγειρας σε ένα εστιατόριο. Θυμήθηκα εκείνη την στιγμή που πολλές φορες ξυπνώντας κατά τις 6:30 για το μάθημα του Ται τσι με τον δάσκαλό μου, έβλεπα τις σερβιτόρες και τα μαγείρια παρατεταγμένους έξω από τα εστιατόρια σε στρατιωτικό σχηματισμό να βαράνε προσοχή.

Ο ιδιοκτήτης ή μάνατζερ να βγάζει λόγο και να κάνει υποδείξεις σε αυστηρό τόνο. Όταν τελειώνανε μπαίνανε στο εστιατόριο καμμιά φορά σαν σε παρέλαση. Ήταν σαν στρατιωτάκια, μόνο που δεν είχανε παραλαγές. Όταν βέβαια έμπαινες σαν πελάτης τίποτα δεν θύμιζε αυτό το στρατιωτικό κλίμα. ¨Ολοι οι εργάτες είναι φτωχόπαιδα που επιλέγουν να αφήσουν τα χωρία τους και να δουλέψουν σε άθλιες συνθήκες στις πόλεις, όπου όμως έχουν καλύτερες απολαβές. Κατά καιρόυς έπιασα φιλίες με σερβιτόρες που πάντα χαίρονταν να σεβίρους ξένους γιατί είμασταν εξωτικοί και νομίζω τους φερόμασταν πιο καλά από τους ομοεθνείς τους. Από αυτόυς έμαθα ότι εργάζονται όλη την μέρα, μέχρι να κοιμηθούν. Κοιμούνται στα πίσω δωμάτια του εστιατορίου που εργάζονται, ή ακομα και στην κουζίνα. Κυριακές δεν υπάρχουν. Μπορεί να έχουν κάποιο ρεπό ανά μήνα, αλλά ακόμα και τότε μπορεί να προτιμήσουν να μην κάνουν τίποτα γιατί πρέπει να κάνουν οικονομία. Οι δε απολαβές τους είναι αστείες, ενώ ο μαγαζάτορας παρέχει ύπνο και φαί. Μια ζωντανή σκλαβία.
Τον ρώτησα για τις συνθήκες της ζωής του, αλλά κατάλαβα ότι δεν ήταν και τόσο χαρουμενος για το θέμα. Μου είπε ότι δίεμενε μαζί με άλλους στό ίδιο δωμάτιο, και γνωρίζοντας την φοιτητική πραγματικότητα των κινέζων και αντιλαμβανόμενος την ιδιαιτερότητά του, μπορούσα να φανταστώ την προσωπική του κόλαση. Κόλαση την οποία δεν αντιλαμβάνεσαι ΄τι ζεις μέχρι να δείς πως ζουν κάποιοι άλλου προνομιόυχοι.
Είναι θαύμα που στην Κίνα δεν έχουν γίνει κοινωνικές επαναστάσεις με τις τρομερές διαφορές, αλλά είναι πολλοί παράγωντες που παίζουν το ρόλο τους.
Μου είπε λοιπον ότι υπάρχουν γκει μέρη μπαρ, κρυφά στα οποία πάνε κινέζοι σαν και αυτών, μια που τα γνωστά γκει μπαρ, είναι από άποψη τιμής απαγορευτικά και κατά πάσα πιθανότητα θα έτρωγε πόρτα το διχως άλλο.
Οι γονείς του σαφώς δεν θα μπορόυσαν να ξέρουν τίποτα, και ανέμεναν την παντρειά του, να αποδώσει απογόνους και να τους εξασφαλίσει στα γεράματα. Φαντάζεστε την κοινωνική πίεση του δέχεται αυτό το παλικάρι. Με τέτοιες συνθήκες δεν είναι περίεργο πως πολλές αυτοκτονίες συμβαίνουν, οι οποίες βέβαια δεν καταγράφονται από το ελεγχόμενο καθεστώς.
Με έπιασε μια λύπη, και προσπα΄θησα να δω που υπάρχει μια έξοδος για αυτόν τον άνθρωπο. Του μετέφερα απόψεις μου για το πως μπορέι να αλλάξει προς το καλύτερο την ζωή του, αλλά δεν ξέρω αν έγινα κατανοητός...νομίζω ότι το χάσμα της κουλτόυρας μας ήταν πολυ μεγαλύτερο από εκείνο της γλώσσας.
Πολύ συνεσταλμένα μου είπε ότι θα ήθελε να κάνω κάτι μαζί του αλλά ήμουν ξεκάθαρος και του είπα ότι είμουν σε δεσμό και δεν με ενδίεφερε κάτι παραπάνω από την συζήτησή μας. Εκεί πια έχασε το ενδιαφέρον, μια και κατάλαβε ότι δεν υπήρχε περίπτωση, πλήρωσα τον λογαριασμο και φύγαμε. Έξω είχε σκοτινιάσει και τα νέον φώτισαν τον ουρανό της Σαγκάης. Ανάμεσα στο πλήθος τον αποχαιρέτισα, και τον ευχαρίστησα με θλίψη, ίσως νιώθωντας ένοχος για τα τόσο αυτονόητα προνόμια της ζωής μου.... εκείνος χάθηκε στο πλήθος, σίγουρα δεν θα μπορούσα να τον αναγνωρίσω αν τον ξανάέβλεπα ποτέ... δεν ήταν παρά άλλος ένας ανάμεσα σε 1 δις τριακόσια εκατομύρια...

5. Μέσα από τα μάτια του Ιρλανδού
¨Ηταν ένα βράδυ, που ο Τιέρναν ο Ιρλανδός μου συγκάτοικος μου είπε ότι κανόνιζε να μεθύσει όπως συνήθως με τους άλλους ιρλανδούς φοιτητές αλλά αυτήν την φορά θα διανυκτέρευε στο σπίτι εκείνων. Με τον Τιέρναν μας ένωνε ένα μόνο πράγμα η αναγκαστική συγκατοίκηση στο ίδιο δωμάτιο της εστίας για εκείνο τα 6μηνο. Η αλήθεια είναι ότι με αυτό το παιδί αρχίσαμε με πολύ άσχημο τρόπο παρά τις εκ του αντιθέτου προδιαθέσεις μου. Θυμάμαι ότι όταν μπήκα μέσα, εκείνος δεν ήταν εκεί αλλά ήδη είχε αφήσει λίγα πράγματα του. Από περιέργια δίαβασα μερικόυς τίτλους βιβλίων και σιντι και είδα ότι ήταν υλικό που ενέκρινα. Αχ, με τι χαρά είχα αρχίσει εκείνο το υπέροχο 7μηνο του Εράσμους. Όταν το απόγευμα επέστρεψα, με το που με είδε, άρχισε να μου μιλάει ισπανικά με την αστεία προφορά του, ενώ εγώ δεν ήξερα ακόμα όυτε να λέω να βασικά. Καή αρχή κάναμε, και δεν αργήσαμε να καταλάβουμε ότι είμαστε τα διαμετρικά αντίθετα...έτσι άρχισε μια σύγκρουση πολιτιστική και πρωσοπικωτήτων που κορυφώνόνταν διαρκώς, μία από τις στιγμές της μεγαλύτερης έντασεις ήταν όταν κάναμε έναν πόλεμο νεύρων ο ένας σοτν αλλο με μουσική και ουτε ξέρω κα τι άλλο, όπου αυτός σηκώθηκε και έφυγε χτυπώντας την πόρτα. Δεν είναι απλό να συγκατοικείς και πο΄λυ περισσότερο στο ίδιο δωμάτιο. Ευτυχώς ως άνθρωπος είμαι πολύ ήρεμος και συγκρατιμένος και με πολύ διαλογισμό αποφύγαμε τα χειρότερα. Θυμάμαι ακόμα την διαφορά στο δικό μου κομμάτι του δωματίου, πεντακάθαρο, και οργανωμένο, ενώ το δικό του ήταν πεδίο μάχης εμ ρόυχα στο πάτωμα, ποτά και βιβλία στον χαμό...χεχεχε νοσταλγίες....
Ο ίδιος είχε ξυρισμενο το κεφάλι του διαρκώς, ήταν σκομα σπυρίαρης, (με εκεινη την διατροφή τηγανιτής πατάτας και μπύρας, που να απαλαγεί ), ξερακιανος, άχαρος και με μια έκφραση μηδενικής εξυπνάδας αλλά ευτυχίας.
Εκείνο λοιπόν το βράδυ, είχα κανονίσει να βγώ με τον νεό μου εραστή, τον Ιούλιο Καίσαρα, τον μοναδικό μαδριλένιο στην ζωή μου. Εκεί λοιπόν που πήγαμε, ήπια τα κέρατά μου, αλλά το χειρότερο ήταν τα ποτά χαμηλής ποιότητας, με βάρεσαν. Ο Χούλιο λοιπόν, με πήρε με το αυτοκίνητο και ο πορτίερης της εστίας τον άφησε να με οδηγήσει στο δωμάτιο, στην εμφανή κατάστασή μου....
Μόνο που εκείνο το βράδυ είμουν μόνος μου στο δωμάτιο...οπότε άδραξα την ευκαιρία, και εκείνο το κρεβάτι της εστίας μαρτύρισε τις ανομίες μου για πρώτη φορά. Σανς τελείωσαμε ακόμα ζαλισμένος, θυμάμαι πηγα στην τουαλέτα έκανα ένα ντουζ μαζί του και μετά από αυτό ο Χούλιο ανακοίνωνσε ότι θα επέστρεφε...χμ. Το γεγονός δεν με χάλασε, μια και το κρεβάτι ήταν στενό και η αγκαλία του Μορφέα πιο επιθυμητή.
Ϊσως καμιά ώρα μετά άκουσα κλειδιά να ανοίγουν την πόρτα! Δεν το πίστευα το κάθαρμα ο Τιέρναν επέστρεψε τελικά στην εστία. Πέρασαν σκηνές απείρου κάλους από μπροστά μου, με τον καθολικής κατά τα άλλα ανατροφής να μένει αποσβολωμένος με το θεαμα του αρρενωπού συγκατοίκου του γυμνου με έναν άλλον στο κρεβάτι..αν και τώρα θα είχε ενδιαφέρον μια τέτοια εξέλιξη, ίσως καλύτερα που το αποφύγαμε, έτσι που ήταν ήδη χάλια οι σχεσεις μας....

Και ενώ ακόμα αποβλακωμένος από τον ύπνο αποφασιζω να συνεχίσω το όνειρό μου, νιώθω έαν σκόυντημα και ακόυω τον Τίερναν να με φωνάζει. Ανοιγοντας τα μάτια μου, κοιτάζω τον Τιέρναν να με κοιτάζει εάν μορφασμο αποτροπιασμου και αηδίας και να με πληροφορεί ότι ένα προφυλακτικό πλατσουρίζει χαρωπό στην λεκάνη της τουαλέτας...γαμώτο, δεν το πιστέυα, το προφυλακτικό το είχα πετάξει στην λεκάνη αλλά αυτό δεν κατέβηκε στον υπόνομο...Αναγκαστικά σηκώθηκα το έβγαλα και στα σκουπίδια...Στην συνέχεια εγώ τουλάχιστον κοιμήθηκα...
Μπορώ να πω ότι αυτό το γεγονός μαλλον με αναβάθμισε στα μάτια του Τιέρναν ως τρομερου γαμήκουλα. Τουλάχιστον ένας από του 2 μας σε αυτό το δωμάτιο γαμουσε.
Ϊσως βέβαια όχι ακριβώς αυτό που ο Τίερναν φανταζόταν...
Από κει και πέρα, αρχισαμε να μαθαίνουμε να ανεχόμαστε ο ένας τον άλλο. Τα χριστουγεννα όμως έγινε η αποφασιστική στροφή, όταν ξαναεπιστρεψαμε νίωσαμε τετοια χαρά που είδαμε ο ένας τον αλλο που εκεί άρχισε το καλύτερο κομμάτι της συγκατοικησης. Την τελευταία μέρα μου εκεί, επιστρέφοντας το πρωί τον βρήκα κομμάτια στο κρεβάτι. Έτοιμος με τις βαλίτσες μου, τον χαιρέτισα και με αληθινή συγκοίνηση ένιωσα ότι θα μου έλειπε ο μπάσταρδος, που έγινε πια κομμάτι από την ζωή μου στην Μαδρίτη. ¨ηταν τόσο χάλια που πριν τον αποχαιρετίσω που ζήτησε να του φέρω τον κουβά. Αργότερα σε ένα εμαιλ μου έγραφε οτι 5 λεπτά μετά που έφυγα, γέμισε τον κουβά με ότι είχε κατεβάσει την προηγουμενη. Χαιρόταν που είχα φύγει, και δεν θα είχα εκείνη την τελευταία εικόνα για εκείνον...
Τον είδα άλλη μια φορά στην Ιρλανδία και μετά έχασα τα ίχνη του...ελπίζω να είναι καλά