Ecoparaiso Fernando de Noronha

To Fernando de Noronha είναι έαν νησί ηφαιστιογενές στην μέση του Ατλαντικού ωκεανού, ένα όνειρικο μέρος, στο οποίο έχουν τεθεί πολλοί περιορισμοί για την διατήρηση του ως ενός σημαντικού βιοτόπου. Πραγματικά είχα την χαρά και την τύχη το γνωρίσω για 4 μέρες. Ο αεροδιάδρομος καταλαμβάνει το μέσον του νησιού και κατά την προσγείωση η θέα του επιβλητικόυ βράχου Morro do Pico καταλαβαίνεις ότι είναι μέρος ιδιαίτερο.

Το ταξίδι ήταν μια ταλαιπωρία, 5 το πρωί η πτήση απότ ο Σάο Πάολο μας έκανε να χάσουμε όλη την νυχτα αφού μένω μια ώρα και από το αεροδρόμιο. Στάσεις μισάωρες στην και στην και μετά τα 45 λεπτά μέχρι το νησί καταλήξαμε να φτάσουμε μεσημερι στο νησί που έχει μια ώρα διαφορά από το Σάο Πάολο. Καθένας που φτάνει πρέπει να πληρώσει οικολογικό φόρο αναλογα με την διάρκεια της παραμονής του, και έτσι μια τεράστια ουρά μας περίμενε. Είχαμε τύχη στην pousada Alvorada τον ξενώνα μας . Όλα τα σπίτια είναι φτιαγμένα από ξύλο και μυρίζουν έντονα μούχλα, ευτυχώς υπήρχε διαθέσιμο άλλο δωμάτιο από οικοδομικά υλικά. Η ιδιοκτήτρια πολύ φιλόξενη και εξυπηρετική. Από ότι είδα τα πιο πολλοί ξενώνες δεν έχουν ούτε τις βασικές ανέσεις και πολύ κακοφτιαγμέα, κάτι που τιαρίαζει στο τροπικό στυλ τριτοκοσμικής χώρα.

Το απόγευμα είδαμε τα ερείπια του παλιόυ κάστρου, συμπαθητικό Πορτογαλικό απομεινάρι με μικρές ιστορίες κατά την διάκρεια των χρόνων...

Την πρώτη μέρα κάναμε τον γύρο του νησιού και γνωρίσαμε τις περισσότερες παραλίες, νομίζω μια καλή επιλογή για να διαλέψεις μετά τι σου άρεσε.
Καλή φάση ήταν η παραλία Baia do Sancho ήταν αρκετα απρόσιτη και κάποιος έγραψε στην άμμο Lost. Οκ, περνάω μια ελεγχόμενη μανία με την σειρά...Γενικως σε εκείνη την πλευρα του ανοιχτου ωκεανού η θάλασσα ήταν άγρια και δεν σήκωνε πολλά πολλά.

Το καλύτερο βέβαια ήταν στο τέλος με την παραλία του κόλπου Sueste όπου κολύμπησα μαζί με άπειρες θαλάσιες χελώνες που δεν έδιναν και πολύ σημασία στην παρουσία μας. Μπορώ να πω ότι ήταν από τις πιο καταπληκτικές εμπειρίες. Μια στιγμή μάλιστα πέτυχα 5 δαιφορετικών μεγεθών και ειδών μαζί. Έμενα ακίνητος και τις ακουλουθούσα διακριτικά. Παρα λίγο να χάσω τον φακό επαφής μου εκεί! Έβγαλα την μάσκα που και ένιωσα κάτι στο μάτι, και πίανω τον φακό στο μάγουλο! Τα είδα όλα, όταν ο φακός πέφτει στο νερό! Με τις χουφτες μου αιχμαλώτισα τον φακό που άρχισε να γλυστρά μαζί με το νερό και ισορρόπισε το όριο του δαχτύλου μου στο τσάκ. Με πολύ αγωνία, δεν πιστευα ότι δεν τον είχα χάσει και είχε γίνει τροφή για τις χελώνες, χαχα. Τώρα το πρόβλημά μου ήταν πως να τον βάλω χωρίς καθρέπτες και απολυμαντικά υγρά. Με μια ανάσα, το έβαλα στο μάτι και όποιον πάρει ο χάρος...έτσουξε λιγο, αλλά μπήκε και άρχισα να τα βλέπω όλα στην σωστή τους διάσταση. Ένας από τους ξεναγους είχε μείνει με το στόμα ανοιχτο βλέποντας το σκηνικό...Τέλος καλά ολα καλά, και πήγαμε στην τελικό προορισμό την δύση του ήλιου που μόνο για 2 εβδομάδες τον χρόνο δύει ανάμεσα στις δίδιμες βραχονησίδες.

Μια καϊπιρίνια με αυτήν την τρομερη θεά και ένα μεζέ ήταν το καλύτερο κλείσιμο αυτής τις μέρας.

Το ζωϊκό βασίλειο του νησιού είναι εισαγώμενα από τους ανθρώπους ζώα που τα έφεραν με σκοπό να λύσουν προβλήματα όπως καταπολέμιση των ποντικιών που είχαν φερει τα καράβια αλλά αποτέλεσαν μάλλον πρόβλημα στο οικοσύστημα. Γενικά η ανθρώπινη δράση έχει βλάψει το οικοσύστημα του νησιού, κάτι που αλλάζει τις τελευταίες 2 δεκαετίες με ισχυρά μέτρα.

Μια άλλη πραγματικά τρομερή εμπειρία ήταν η βόλτα με την βάρκα στην οποία μας εδωσαν μια μικρή πλαστική σανίδα prancha submarina, η οποία δεμένη στο καίκι ακουλουθούσε την πορεία του καπετάνιου. Εμείς πιασμένοι από την χειρολαβή αφηνομασταν και σερνόμασταν με την μάσκα και τον αναπνευστήρα και μπορουσαμε να δόυμε τον βυθό στα γαλάζια κρυστάλινα νερά. Αφου απότκησα τον αέρα της σανίδας, άρχισα να κάνω υποβρύχιες βόλτας πάντα εκμεταλευόμενος την ορμή από το καίκι. Η εμπειρία ήταν καταπληκτική, αποκτόυσες την ταχύτητα δελφινιου και μπορόυσες να δεις τα πάντα σας ψάρι, δίχως να πρέπει να είσε δύτης. Είδα εκατοντάδες κοράλια και ψάρια και 2 σαλάχια. Δυστηχώς σπάνια βλέπει κανείς δελφίνια όταν ειναι μεσα στην θάλασσα, που ήταν και η κρυφή ελπίδα μου. Ο Ντάνι, δεν μπορόυσε να ηρεμίσει μόνο στην σκέψη ότι είμασταν ζωντανά δολώματα για τους καρχαρίες, αν και το νησί φιλοξενεί 4 είδη καρχαριών είναι όλα φυτοφάγα και δεν ενδαφέρονται για μεγάλα γεμάτα τοξινες ανθρώπινα δολώματα.

Ελπίζω ότι έχουν δίκιο, δεν έχει διαρεύσει κάτι που να το αντικρουει και σίγουρα δεν υπήρξαν κρόυσατα. Άλλωστε είναι γνωστό ότι τα Δελφίνια επιτίθωνται στους καρχαρίες και η μεγάλη συγκε΄ντρωση τους στο νησί δεν πρέπει να ενθαρύνει την παρουσία τους. ‘Οπως και να έχει νομίζω ότι το σύστημα θα μπορουσε άνετα να μεταφυτευτεί καις την Ελλάδα. Εγώ πάντως το συστήνω ανεπιφύλαχτα.
Στον πηγαιμό και την επιστροφή αυτης της εξορμησης συναντήσαμε δελφίνια που κολυμπούσαν μπροστά μας, μα τι υπέροχα πλάσματα, πανέμορφα.
Κάθε μέρα στις 5 το πρωί, μαζεύονται όλα τα δελφίνια στον κόλπο των δελφινιών, και είναι ένα τρομερό θέμα, το οποίο ήμουν έτοιμος να το κάνω, αλλά μπερδεύτικα με την ώρα, και το έχασα το λεωφορείο. Τελικά όμως ίσως καλύτερα γιατί ασχολήθηκα με πιο απολαυστικά πράγματα αξιοποιόντας το ξύπνημα μου με τον Ντανι.
Μια συζήτηση με άλλους ενοίκους μας έδωσε μαι πληροφορία για μια παραλία που οι ντόπιοι δεν την προτιμούν. Κάτι κλικ μου έκανα και επεμεινα παρά τις διάφορες ενδείξεις. Νοικίασαμε ένα ταξί μπούγκι, που με 3-4 ευρώ μας πέταξε στην παραλία. Γενικά πολύ νοικίαζανε αυτά τα μπούγκι, αλλά δεν αξίζει μια και τα ταξί είναι πιο φτηνά και εύκολα Κάθησα εκτιθέμενος σοτν ήλιο για τα 10 λεπτά τις διαδρομής και εκεί με έπιασε ο ήλιος. Γύρισα μελανούρι για δουλειά μετά από τις 4 μερές στο νησί.
Τελικά η διαίσθηση μου δεν με γέλασε. Η παραλία του Boldro ήταν χωρίς αμφιβολία η καλύτερη. Ειρηνική με λιγους επισκέπτες, κάτι σέρφερς στο βάθος, 2 ναυαγοσώστες και οι θαμώνες του εστιατορίου μπαρ. Το εν λόγο εστιατόριο ανήκε σε εναν Ιταλό που παντρεύτηκε μια ντόπια και με μεράκι έφτιαξε έναν χώρο με απλή και ωραία διακόσμηση, εξαιρετικό σέρβις, άψοφη κουζίνα, πιατικά ντιζαϊν. Κρίμα μονο που οι ντόπιοι τον σνομπάρουν και προτιμουν κάτι αλλά άθλια τουριστικά στυλ περίμενε ώρες για τις κρύες τηγανιτές βιομηχανικές πατάτες και το προχθεσινό κακομαγειρεμένο κατεψυγμένο και στέλνουν όλους τους τουρίστες σε αυτά.

Ήπια 4 καϊπιρίνιες κατά την διάρκεια όλης της μέρα, πλατσούρισα στις πισίνες μέχρι να επιστρέψουν τα νερά του ωκεανόυ το απόγευμα, έκανα ταίτσι και το καταχάρηκα.
Την τελευταία μέρα πήγαμε στην παραλία de conceição, με πολλούς σέρφερ και δυνατά κύματα, μπορόυσες απλά να παίξεις με τα κύματα αλλά για παραπέρα δεν έλεγε. Η παραλία ήταν οκ, αλλά με πολύ κόσμο και γενικά το μαγαζί ήταν σε στυλ τουριστικά και άθλιο.
Το νησί επίσης ζόυσε σε ρυθμόυς καρναβαλίου, όπου βέβαια ήταν σαν τοπικό γλέντι των νησιωτών. Το εντυπωσιακό ήταν μια τραβεστί νησιωτοπουλα! Μιλάμε θαύμασα το θάρρος της. Πρέπει να είναι πολύ δύσκολα η ζωή σε ένα τόσο απομονωμένο μέρος και μικρη κοινωνία. Δεν είδαμε βέβαια κάτι σε διάκριση εναντίον αλλα μάλλον το αντίθετο. Ελπίζω να είναι καλά.
Το καρναβάλι ήταν ένα πάλκο με συγκροτηματα που εναλλάσονταν και πρόχειρες καντινες προσέφρεραν καιπιρίνιες και μπατίντες, καθώς και σαντουιτς. Οι λίγοι κάτοικοι το γλεντουσαν και μπορούσες να διακρίνεις τους δίαφορους χαρακτήρες, τον μέθυσο, τον χαζό του χωριου κτλ. Οι τουρίστες δεν συμμετείχαμε και πολύ στην χαρά τους. Την τελευτάια μέρα οργάνωσαν πορεία με τα μπούγκι και επισκέυφτηκαν όλα τα ας πουμε χωρία στο νησί, οι συμμετέχοντες ήταν ντυμένοι κυρίως με γυναικίες φορεσίες και μέχρι και ενα τοπικό κανάλι αναμετάδωσε σε ένα κακοφτιαγμένο ρεπορταζ τα γεγονότα.
Από γαστριμαγικής απόψης όλα ήταν πιο ακριβά, μια και τα έξοδα μεταφοράς και ο τουριστικός χαρακτήρας συνδράμουν αποφασιστικά στην διαμόρφωση των τιμών αλλά υπήρχαν επιλογές.

Η επιστροφή ήταν λίγο ταλαιπωρία, μια και τα αεροπλάνα είχαν καθηστέρηση, και φτάσαμε πολύ αργά στο Σαο Παολο. Το δε αεροδρόμιο αν και καλοφτιαγμένο, είχε έαν απόλυτα πρωτόγωνο τσεκ ιν, όπου το πιο συμαντικό ήταν το απόκομα του φόρου διαμονής στο νησί.
‘Ηταν ένα ταξίδι πολύ ωραίο και το συνιστώ ανεπιφύλαχτα.