Το λιμάνι της Χαράς - Porto Alegre

Το Σαββατοκύριακο το πέρασα στο πιο νότιο σημείο του πλανήτη που έχω φτάσει μέχρι σήμερα. Η πρωτεύουσα του νοτιότερου ομόσπονδου κρατιδίου της Βραζιλίας το Rio Grante do Sul έχει αρκετές ιδιαιτερότητες. Ο πλυθησμός εδώ είναι κυρίως απόγονοι της λευκής φυλής με γερμανούς και Ιταλούς πρόγόνους ενώ η γειτνίαση με την Αργεντινή και την Ουρουγουάι έχει ισχυρή επιρροή. Οι κάτοικοι προσδιορίζονται ως gauchos κάτι σαν καουμπόιδες με φορεσίες που μοιάζουν με τις Αργεντίνικες ενδυμασίες.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η εγκατάλειψη των κτιρίων και γενικά έδινε ένα άσχημο αίσθημα παραμελημένου, το οποίο ταυτόχρονα το έκανε παλιομοδίτικο και γοητευτικό. Κάτι που φανταζόμουν ότι οι γερμανικές φλέβες των κατοίκων θα είχε αποφύγει.
Πήραμε πρωινό στην κεντρική αγορά, με μια πληθώρα επιλογών και διαλέξαμε ένα φούρνο. Την αράξαμε έξω στον πεζόδρομο όπου ένας τύπο έπαιζε βιολί για τους περαστικούς.



Λόγω του κρύου (σχετικό και αυτό), όλοι πίνουν το παραδοσιακό πράσινο τσάι σε ένα ιδίομορφο ποτήρι. Δυστηχώς κανείς δεν το προσφέρει σε μαγαζία, είναι κάτι που όλοι το πίνουν και το φτίαχνουν σπίτι τους. Κυκλοφορουν με το Θερμός και προσθέτουν κάθε τόσο καυτό νερό. Όλο αυτό που θύμισε τόσο έντονα την Κίνα! Εκεί είχα και εγώ το δικό μου θερμός και αγόραζα διάφορα είδη τσαγιού για δοκιμή κάθε φορά...
Μπήκα στον πειρασμό να αγοράσω ένα ποτήρι, αλλά δεν μου αρεσει να μαζεύω πια ένα σωρό memorabilia. Ήταν αστείο διαβάζοντας το κείμενο της Αδελφής με τον σχετικό προβληματισμό, αντιλήφθηκα ότι εδώ και καιρό αντιστέκομαι στο να μαζεύω μπαγκάζια... όλα αυτά που κατά καιρόυς απόκτησα στην πλειοψηφία τους μαζεύουν σκόνη στην Αθήνα...
Ότι πραγματικά αξίζει θα επιβιώση της λήθης....

Περιπλανόμενος βρήκα έναν δρόμο γεμάτο με κουρεία . Συνήθως είχαν και υπηρεσία λουστραρίσματος παπουτσίων... τελευταία φορά που είδα κάτι τέτοιο ήταν στην Κίνα.
Το κρατίδιο θεωρήται αρκετά φιλελεύθερο στην σκέψη και την ανοχή. Είναι το μοναδικό μέρος που αναγνωρίζονται ομοφυλόφιλοι γάμοι νομιζω σε όλόκληρη την λατινική Αμερική. Σαφώς είμουν περίεργος να δω πως ζούν οι ομοφυλόφιλοι...στο μπαρ που πήγαμε είχε πολύ κόσμο, ο ταξιτζής και μόνο που αναφέραμε την οδό κατάλαβε και μας πήγε κατευθείαν...Υπήρχαν πολλές γυναίκες και αν και τεράστιο δεν ήταν με τίποτα γκλάμουρ. Η μουσική χαρακτηρίζονταν από αλλοπρόσαληλες εναλλαγές, με έμφαση στα τοπικά χιτ και την σάμπα, κάτι που δεν το συναντάς αλλού.
Δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιαστηκα αλλά δεν θα ήμουν δικαιος να πω ότι είδα όλες τις δυνατότητες που είχε η πόλη σε δυο ημέρες. Πάντως το ιταλικό εστιατόριο που ανακάλυωα ήταν όλα τα λεφτά! Υψηλή γαστρονομία με φτωχή επένδυση στο περιβαλλον. Μου θύμισε παλι την Κινα, όπου τα καλύτερα εστιατόρια δεν είναι καταναγκαστικά αυτά που έχουν και τη καλύτερη εμφάνιση...