Το τέλος της μοναχικότητας

Η ζωή μου σημαδεύτικε εξ απαλών ονύχων από την μοναχικότητα. Αν και από την φύση μου είμουν κοινωνικότατο παιδί, και λόγω της προέλευσής μου ξεχώριζα από το μαιευτήριο ακόμα από όλα τα γαλακτερά ξανθοκέφαλα γερμανάκια, οπότε είμουν διαφορετικός, μια μελαχρινή μειονότητα αλλά δεν ένιωθα την δίακριση, γιατί ως προσωπικότητα εντασσόμουν άμεσα στο γκρούπ και ξεχώριζα εντασσόμενος μαζί τους. Μάλιστα αν και Έλληνας, τα γερμανικά αποτέλεσαν την πρώτη μου γλώσσα αφού εκεί περνούσα το μεγαλύτερο τμήμα της ημέρας. Οι 1-2 ώρες με τους εργαζόμενους γονείς δεν αρκουσαν για να υιοθετήσω την κουλτούρα. Λένε ότι το παιδί διαμορφώνεται μέχρι τα 3 χρόνια, αν αυτό ισχύει, τότε θα έπρεπε να είμουν ένας γερμανός 100%, όμως οι άνθρωποι είμαστε σαν τα κρεμύδια και όσο μεγαλώνουμε τον πυρήνα καλύπτουν άλλα στρώματα, και έτσι αλλάζουμε και εξελισσόμαστε.
Όταν στα 3-4 πρώτα χρόνια της ζωής μου οι γονείς μου πήραν την απόφαση της επιστροφής, εγκατασταθήκαμε στην Αθήνα, και εγώ ένα χαρουμενο Γερμανάκι μεγαλωμένο στην φύση της Βαυβαρίας, με τον πλούτο και την καθαριότητα να επικρατόυν παντού, ξαφνικά προσγειώθηκα ανώμαλα στην μολυσμένη και βρώμικη δυτικών προαστίων Αθήνα. Το σοκ, μεγάλο, αδύνατο να επικοινωνήσω στην γλώσσα μου, αποκομένος άπό τους γνωστούς συγγενείς της Γερμανίας και παιδικόυς φίλους, νηπιαγωγούς, βρέθηκα σε απίστευτη απομόνωση, σε ένα σκοτεινό ισόγειο, μιας κεντρικής λεωφόρου...Οι γονείς, οι μόνοι που μιλούσαν την γλώσσα μου, με αφήναν με την γιαγία μου από το χωρίο, η οποία δεν μπορουσε να με καταλάβει. Για να της πω να μου δώσει νερό, την τράβηξα λένε μέχρι τον νεροχύτη και με τα χέρια της έδειξα πως πίνω...Καημένη και αυτή τι θα τράβηξε με εμένα. Έτσι αναγκάστηκα να ζήσω στην απομόνωση και βρήκα διέξοδο στην μοναχικότητα μου...Για χρόνια πίστευα ότι αν δεν είχαμε μετακομίσει θα ήμουν καλύτερα, και ότι η προσωπικότητα μου θα είχε εξελιχτεί διαφορετικά, κάτι που το δούλεψα αργότερα και είδα ότι δεν ήταν έτσι.
Τα επόμενα χρόνια, απαρνήθηκα ότι γερμανικό μέσα μου και υιοθετούσα ότι αντιστοιχούσε σε ελληνικό, η προσαρμογή μου στο νεοελληνικό περιβάλλον ήταν αναγκαία για την επιβίωση μου. Πέρασε μια περίοδο που μιλόυσα μισά ελληνικά και μισά γερμανικά, ώσπου εξάλειψα τις γερμανικές λέξεις με τις ελληνικές...
Στο σχολείο υπήρχαν διάφορα παιδικά τραύματα, είμουν ο γερμανός, ο ναζί και άλλα τέτοια χαζά...στο δημοτικό είμουν σε μια τάξη όπου είμασταν για 6 χρόνια 3-4 αγορια. τα αγόρια ήταν εξαιρετικά μέτρια και αδιάφορα ως προσωπικότητες, το επίπεδό τους κρίνοντας από την σημερινή εξέλιξη ήταν χαμηλό...έτσι μεγάλωσα σε μια ιδιαίτερη μοναχικότητα, διαλογιζόμενος αρκετά με τον ίδιο μου τον εαυτό...ώσπου ανακάλυωα τα βιβλία...εκεί έγινα φύτουλα στα εξωσχολικά, και την κατάβρισκα μονάχος, ύστερα ξεκίνησαν οι ερωτικές περιπέτειες και μια ζωή στα κρυφά, ανέπτυσσα ενδιαφέροντα μυστικηστικά και γενικά το απολάμβανα να είμαι μόνος μου. διαμόρφωνα τον χώρο μου και από τα 9 μου είμαουν σε ξεχωριστό διαμέρισμα δίπλα στους γονείς μου.
Μπορεί μετά το γυμνάσιο και ειδικά το Λύκειο να ξεκίνησα να είμαι πιο κοινωνικός και με φίλους που έχω ακόμα και σήμερα αλλά η μοναχικότητα μου ήταν το απολαυστικό μου καταφύγιο.
Φοιτητής στην Αθήνα, εξακολούθησα την ίδια ζωή, μόνο που άρχισα τα τρελά ταξίδια, δίεσχισα την Σερβία τον καιρό του πολέμου, αλώνισα κυριολλεκτικά την ευρώπη...γνώρισα πολύ κοσμο, έμαθα να προσαρμοζομαι, και άνοιξαν οι ορίζοντές μου... έπειτα γνώρισα την πολύχρονη τελευταία μου σχέση, άνθρωπος κατά πολύ πιο μοναχικός, με επάγγελμα που απαιτουσε την απομόνωση, δέσαμε τις μοναξιες μας, και αυτό κράτησε πολύ και ήταν όμορφο...Όμως στα 30 πια, ήθελα την δέσμευση, το μοίρασμα, την κοινή ζωή, κάτι πολύ πιο στενό, δεσμευτικό, το αποζητουσα, και εκεί κατέρευσε το οικοδόμημα, όμως στάθηκα τυχερός, σύντομα βρήκα το έτερο μου ήμιση σε αυτήν την ζωή...
και από εκείνη την στιγμή δεν μπορώ πια να ανακαλέσω την μοναχικότητα...τώρα υπάρχει πάντα η γλυκία του παρουσία, και την απουσία του διαδέχεται η μοναξιά, μια μοναξία καθόλου δημιουργική, μια, αργή και καταθλιπτική σιωπή, που μονο ο χρόνος με το πέρασμα του μπορεί να λύσει...
Μόλις 3 μέρες και μοιάζουν αίώνας από τότε που έφυγες...ίσως και το ότι είμαι στους χώρους μας τους φορτισμένους από την κοινή ζωή να μην βοηθάει, αλλά πίανω το βιβλίο και δεν διαβάζεται, ανοίγω την τηλεόραση και δεν αντέχεται, δουλεύω στον υπολογιστή και χάνω διαρκώς την συγκέντρωσή μου....
και τώρα πάλι ξενυχτάω, μη θέλωντας να γυρίσω στο κρυο μας κρεβάτι...
είναι τελικα βάσανο η αγάπη, μα τόσο γλυκό...
δεν βλέπω την ώρα να γυρίσεις...