Τα σπίτια μου

Τελευταία μου έρχονται πολλά φλας μπακ από σπίτια που έγιναν δικά μου μέσα από έρωτες... το δωμάτιο στην κινέζικη εστία, το 1ο μου διαμέρισμα, το μαγικό καταγώγιο της πρώτης μου σχέσης στου Ζωγράφου, τα 3 διαμερίσματα που άλλαξα μέχρι τώρα στην Βραζιλία δίχως να αλλάξω το οικοδομικό τετράγωνο... νοσταλγία? όχι, απλά κομμάτια από εμένα...Είχα έναν φίλο που χαιρετούσε το σπίτι όταν έμπαινε και το αποχαιρετούσε όταν πήγαινε ταξίδι... αυτό το υιοθέτησα και εγώ ως έναν βαθμό... και όταν χωρίσαμε, ένιωσα εκείνο το αγαπημένο σπίτι τόσο μα τόσο ξένο...Θυμάμαι ένα φιλμ από το Χονγκ Κονγκ του Wong kar Wai με τον υπέροχο Tony Leung σε ερωτική απογοήτευση να μιλά στο σπίτι και στα αντικείμενα συνδεδεμένα με την πρώην αγαπημένη.

Τα σπίτια έχουν μια προσωπικότητα, που τους την αποδίδουμε εμείς, είναι οι κρυφοί καταγραφές των στιγμών μας. Πόσες ιστορίες θα μπορούσε να εξιστορήσει το κρεβάτι μας, μάρτυρας χιλιάδων στιγμών ευτυχίας, απελπισίας, ονείρων και εφιαλτών και φυσικά ερώτων. Ευτυχώς είναι έμπιστοι φύλακες των ιδιωτικών μας στιγμών.
Οι κινέζοι δημιούργησαν το Φενγκ Σουι, που είναι η επιστήμη τους για την χωροθέτηση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων με βάση της ενέργειες της φύσης . Βέβαια στο πλαίσιο της δικής τους κουλτούρας, σήμερα δεν χρειάζεται να βάλεις έναν τοίχο στην πόρτα για να εμποδίσεις τα κακά πνεύματα (ή μήπως τελικά χρειάζεται με τόση αρνητική φόρτιση που έχουμε όλοι μας από την τρελή καθημερινότητα?), αλλά η τοποθέτηση αγαπημένων αντικειμένων και η διακόσμηση δεν είναι μια έκφραση αυτής της ανάγκης του προσωπικού χώρου στην Δύση? Και εμείς το έχουμε αυτό, αποζητάμε τον δικό μας χώρο, προστατεύουμε την ιδιωτικότητά μας, κρατάμε σε απόσταση τους άλλους. Στην Κίνα για παράδειγμα, αυτό δεν υφίσταται (τουλάχιστον μέχρι το σήμερα), οι τουαλέτες αφήνουν σε κοινή θέα την δραστηριότητα των χρηστών τους, οι φοιτητές στοιβάζονται σε μικρά δωμάτια ανά 6 άτομα, για όλη την διάρκεια φοίτησής τους, οι ομαδικές δραστηριότητες είναι κάτι που όλοι κάνουν και το πραγματοποιούν στην μέση του δρόμου ή στα πάρκα χωρίς ντροπή.
Κάθε σπίτι μου λοιπόν το κουβαλάω μέσα μου, μαζί με τους ενοίκους τους, τις εποχές και τις στιγμές του. Όσο για το τωρινό το χοροθετώ στον προσωπικό μου κόσμο, στις δικές μου ανάγκες, το διαμορφώνω και το σχηματοποιώ κάθε μέρα. Άλλωστε κάθε φορά που κάνω τσι κουνγκ, γεμίζω τον χώρο μου με όλη αυτήν την θετική ενέργεια.
Ξέρω ότι αραδιάζοντας την αταξία, βοηθάω να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου. Έτσι τουλάχιστον λειτουργώ εγώ. Το βράδυ τα ρούχα της ημέρας δεν μπορούν να βρίσκονται στο υπνοδωμάτιο, τα ρούχα είναι φορτισμένα με ότι αντιμετώπισα την ημέρα…το βράδυ είναι η στιγμή της αποφόρτισης, του ξεκαθαρίσματος, τέτοιες ενέργειες δεν μπορούν να υπάρχουν μαζί.
Ίσως να έχω αυτήν την αντιμετώπιση για τα σπίτια μου, τα δωμάτια μου, χάρη στο γεγονός ότι πολύ μικρός υποχρεώθηκα να μετακομίσω και να ξεκινήσω μια νέα ζωή. Έτσι η διαδικασία των αλλαγών αυτών και της επαναγκατάστασης δεν μου είναι τόσο απεχθής, όσο άλλων. Μόνο που τώρα πιστεύω ακράδαντα ότι είμαι στο σπίτι μου, στην χώρα που εγώ επέλεξα για σπιτικό μου… και είναι ένα σπιτικό που διαμορφώνω και σμιλεύω κάθε πλευρά του, μια διαδικασία από το μηδέν που μου αρέσει να την δημιουργώ.
Άλλωστε σπίτι μας είναι εκεί που βρίσκεται η καρδία μας…

Και όπως τραγουδά ο Παπάζογλου:
Η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδία…
Χαρά στον έλληνα που ελληνοξεχνά,
Και στο Σικάγο μέσα, ζει στην λευτερία,…