Μέσω του πόνου ή της αγάπης

Μετά το κρεβάτι του πόνου, είχα μια συνάντηση με 2 φίλους (ο ένας εκ των οποίων είναι δικηγόρος), και πίασαμε μια αποκαλυπτική συζήτηση, όπου ουσιαστικά ανακαλύπτω ότι ο εν λόγω δικηγόρος έχει και αυτός ενταχθεί σε μια ομάδα χρόνια τώρα στην μελέτη της Ουμπάντα. (έλα πάλι, δεν το πιστέυω, δεν σας έλεγα ότι κάτι με περιτριγυρίζει?) κάναμε λοιπόν μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση από την οποία αυτό που ήταν για μένα προσωπικά σημαντικό ήταν η εξής ατάκα.
Οι άνθρωποι στην γη ενσαρκώνονται για να μάθουν ορισμένα μαθήματα. Υπάρχουν λοιπόν 2 τρόποι που μαθάινει κανείς, ο πόνος και η αγάπη.
Αυτή η τόσο απλή αλήθεια, με έβαλε σε σκέψεις εκείνο το βράδυ και μπόρεσα να αποκρυπτογραφήσω έαν κομμάτι της ιδιωτικής μου ζωής στο παρελθόν. Κατέληξα λοιπόν ότι κυρίως μαθαίνω μέσα από την αγάπη και ότι ο πόνος δεν αποτελεί παρά εξαίρεση. Οι επιλογές μου αλλά και η κορυφαίες στιγμές καθοδηγούνται από μεν ορθολογικά κριτίρια αλλά που έχουν μια συναισθηματική βάση. Το ίδιο το γεγονός ότι είμαι εδώ ήταν απόφαση αγάπης.
Δεν ήταν όμως το ίδιο και στην 8ετή προηγούμενη ερωτική σχέση μου. Αν και τέρας υγείας έζησα από κοντά τον πόνο στο έταιρο ήμιση. Μιλάμε κάποιοι άνθρωποι περνάν από δυσανάλογα πολύ πόνο, και βλέποντας τα πράγματα από αυτό το πρίσμα, δεν μπορώ παρα να πω ότι ήταν το ακριβώς αντίθετο με εμένα. Ορφάνια, ψυχολογικά, αρρώστιες, αλεργίες, ιστορίες φρίκης, μέχρι σχεδόν θάνατο αλλά μέσα από όλες αυτές τις δοκιμασίες επακολουθούσε μια ωρίμανση και μια απίστευτη δύναμη και θέληση για την ζωή.
Ισως τελικά αυτή η διάσταση μεταξύ μας συνετέλεσε στην διακοπή αυτής της ιστοριάς...
Σιγά, σιγά, διαβρωτικά....

ας είναι καλα όπου και αν είναι...