Chip & Ovi... Αναπολώντας την Τιμισοάρα

Chip & Ovi - Μία ταινία του Παναγιώτη Ευαγγελίδη
Κυριακή 17 Ιουνίου
Νέο Μουσείο Μπενάκη
Ώρα 13.40
Ο Τσιπ και ο Όβι γνωρίστηκαν σε ένα ορφανοτροφείο κοντά στην πόλη Κλουζ-Ναπόκα της Ρουμανίας σε εφηβική ηλίκία. Είναι ανάπηροι, ο ένας στα χέρια εκ γενετής και ο άλλος στο πόδι από πολυομυελίτιδα. Οι μητέρες τους τους εγκατέλειψαν λίγο μετά την γέννα και τους ανέλαβαν κρατικά ορφανοτροφεία. Εδώ και ενάμιση χρόνο είναι ζευγάρι και προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τις δυσκολίες να βρουν δουλειά, την κοινωνική διάκριση, την φτώχεια αλλά και τα γυρίσματα της σχέσης τους κι ονειρεύονται ο Όβι να γίνει επαγγελματίας κάμεραμαν κι ο Τσιπ ιδιοκτήτης πετρελαιοπηγών στο Τέξας. δείτε περισσότερα >>

Το προτείνω χωρίς να έχω δει το ντοκυμαντέρ, αν και ξέρω την ύπαρξη του εδώ και καιρό...
Γνωρίζω καλά την ευαισθησία του σκηνοθέτη και θα γούσταρα πολύ να ήμουν εκεί παραδίπλα...σίγουρα η συζήτηση με το κοινό θα είναι απολαυστική...
Με αφορμή αυτό μου ήρθε στον νου ο Ovidius. Τον γνώρισα σε εκεινο το θρυλικό ταξίδι μου στην Ουγγαρία, που είχαμε συγκεντρωθεί πολλοί νέοι από την Ανατ. Ευρώπη το 1995, και με τον που τον είδα, μου έκανε τρομερά θετική εντύπωση. Γίναμε φιλαράκια, και θυμάμαι που τον έπεισα να δοκιμάσει την σάουνα μετά από τρομερή αντίσταση και μετά με ευγνωμωνούσε για την εμπειρία... Εϊχε μια γαμψή μύτη, και κάτι πάνω του με τραβόυσε, χωρίς να ξέρω αν είναι απλά μια αίσθηση ερωτική ή μια ταυτόσημη φιλική προδιάθεση. Έτσι και αλλιώς εκείνο το ταξίδι ήταν πολύ φορτισμένο με πολύ θετική ένέργεια και νίωθαμε όλοι σαν να είχαμε μαστουρώσει από ενθουσιασμό και ευτυχία...γλυκές μέρες.
Πάντα είμουν ανοιχτός και ειλικρινής προς τους ανθρώπους, και θυμάμαι ότι κάναμε πολλές συζητήσεις με όλους του συμμετέχοντες, και σεμια από αυτές ο Ovidius, εξέφρασε το μίσος του για τους ομοφυλόφιλους, μίσος που αργότερα έμαθα ότι ήταν συλλογικό φαινόμενο της Ρουμάνικης κοινωνίας. Κατάλαβα ότι δεν ήταν λόγω της καθυστερημένης προόδου στην κοινωνία που μεγάλωσε, αποφάσισα αν και θα γούσταρα το αντίθετο, να μην του πω τίποτα για μενα.
Μετά από αυτό το ταξίδι κράτησα μαζί του επαφή μέσω γραμμάτων, νεοι με δίψα για αλλαγές και όλα αυτά τα τρομερά της ηλικίας. Μετά από ένα χρόνο ταξίδεψα στην Τιμισοάρα, εκπροσωπόντας την οργάνωσή μου, και έφτασα εξαθλιωμένος εκεί. O Ovidius, με περιμάζεψε και δεν μπορώ να πω, ήταν πολύ φιλόξενος. Εϊδα από κοντά τις συνθήκες που ζούσαν οι Ρουμάνοι, θυμάμαι την εντύπωση που μου έκανε ότι ειχαν μπανίερα, που είχε μόνο καυτό νερό, αποτέλεσμα, την γέμιζες και περίμενες να κρυώσει για να μπορέσεις να κάνεις μπάνιο. Η διακόσμηση, η μουντή πολη, η φτώχια και κακομοιρία στα πρόσωπα των Ρουμανων διαβατών, που όμως άρχιζαν να βλέπουν καλύτερες μέρες, άρχιζαν να αλλάζουν την καθημερινότητά τους, και μου έδειχναν με περιφάνεια τα σημάδια από τις σφαίρες της επανάστασης όπως την αποκαλούσαν ενάντια στην δικτατορία Τσαουσέσκου που ξεκίνησε στην Τιμισοάρα, την ντισκοτεκ που νόμιζα ότι ταξίδευα στις αρχές του '80 με μουσική υπόκρουση του '95... Εκεί κατάλαβα αρκετά. Και μετά την σκηνή στο μετρό του Βουκουρεστίου με τα 3 παιδία του δρόμου να ρουφάνε βενζινόκολα ξαπλωμένα στο βρώμικο πάτωμα, εγκαταλειμένα και εγώ να επιστρέφω στην πολιτισμένη μου γνώριμη γειτονία...
Μετά από αυτό άρχισα να στέλνω επιστολές της Διεθνόυς αμνηστίας για τις καταχρήσεις ενάντι στους ομοφυλόφιλους στην Ρουμανία, που σιγά σιγά πρέπει να βελτιώθηκαν τα πράγματα πια ελπίζω...

Με τον Οβίδιους, χάσαμε πια τα ίχνη ακολούθησαν κάποια γράμματα και εμαιλ, με εμένα πάντα να τον προσκαλώ για να βγάλω το παλιό χρέος της φιλοξενίας, αλλά η ζωές μας πήραν άλλες πορείες...
Την υποχρέωση την έβγαλα στο πρόσωπο τόσων άλλων που πρόσφερα φιλοξενία μέσα στα τόσα χρόνια, τους 2 Πολωνούς, τον Τούρκο, τους 2 Σικελούς, και πόσους άλλους που δεν έχω ιδέα που είναι, αλλά και τόσους αλλους που με φιλοξένησαν στα τόσα μου ταξίδια... αργότερα κατάλαβα ότι όλοι συνδεόμαστε, και όταν προσφέρεις, λαμβάνεις αργότερα, όταν εσύ χρειάζεσαι... αρκεί να το κάνεις με ειλικρίνεια και εσωτερική διάθεση και όχι από οποιαδήποτε υποχρέωση ...