Tα «ροζ» νυχτοπερπατήματα ιερέων της Ρωμης

Τα σημεία των καιρών...

Ρώμη, Ιταλία

Η Καθολική Επισκοπή της Ρώμης ζητά από τους ομοφυλόφιλους ιερείς «να επιδείξουν συνέπεια (προς τον ρόλο τους) και να πάψουν να κρύβονται» απαντώντας έμμεσα σε δημοσίευμα περιοδικού για τις επισκέψεις τους σε νυχτερινά κέντρα.

«Κανείς δεν τους αναγκάζει να παραμείνουν ιερείς, εκμεταλλευόμενοι μόνο τα οφέλη που τους προσφέρει η κατάσταση αυτή» υπογραμμίζεται ακόμη στην ανακοίνωση της Καθολικής εκκλησίας που αξιολογείται ως απάντηση σε έρευνα που δημοσιεύεται στο περιοδικό «Panorama».

Kαιρός είναι οι πανταχού ιερείς να γίνουν άνθρωποι, και όχι κάτι ενδίαμεσα Θεού (απρόσιτου) και κοινού θνητού... Και δεν αναφέρομαι στο γεγονός το συγκεκριμένο της ομοφυλοφιλίας στους κόλπους της εκκλησίας διότι κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει ότι όταν κάποιος σήμερα κάνει μια επιλογή να ενταχθεί στα πλάισια μιας κοινότητας που απαγορεύει τον γάμο ή πραγματικά είναι ταγμένος στον σκοπό του ή αποτελεί μια δίεξοδο προς τη αποδοχή.

Για αυτό και σε εκκλησίες που η φυση των ανθρώπων είναι αποδεκτή, ο γάμος επιτρεπτός (και στην ορθόδοξη εκκλησία είναι, απλά πρέπει να παντρευτείς πριν χειροτονηθείς), δεν υπάρχει περίπτωση αυτό να συμβεί σε μια άξια λόγου κλίμακα.

Βάλε τώρα στα συστατικά, μια κοινωνία υποκριτών, ομοφοβική, όπου ένας άντρας πρέπει να παντρευτεί με οικογένεια, ποιές είναι οι διέξοδοι για εναν ομοφυλόφιλο? Να κάνει έναν γάμο που θα πρέπει να υποφέρει και να πραγματοποιεί στα κρυφά μην μπορώντας να βιώσει την σεξουαλικότητά του, ή να γίνει ενας παπάς που θα εργάζεται εξασφαλίζοντας καριέρα και μισθό, χωρίς να χρειάζεται επικάλυψη κοινωνική.

Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιο το γεγονός ότι σε όλο το παπαδαρίο επικρατούν ομοφυλόφιλοι.... μα το θέμα μας εδώ δεν είναι το γιατί ομοφυλόφιλοι γίνονται παπάδες, μα το γιατί δεν κρυβονται όπως ο ίδιος ο Πάπας που έδωσε πρώτος και καλύτερος την γραμμή, του πως πρέπει να είναι η συμπεριφορά ενός καθολικού ιερέα.

Όμως τι κάνει ο καθένας καθόλου δεν με αφορά, μιας και δεν περνιέμαι καλύτερος από τους άλλους, τι θα έκανα εγώ εαν είμουν σε άλλο σενάριο ζωής, με άλη οικογένεια, συστήματα πίστης και σκέψης, και ο λόγος που άρχισα να το γράφω αυτό το κειμενο, είναι ότι διαβλέπω ότι η τάση είναι η απομυθοποίηση του σχήματος του μεσάζοντα του θεού...

Το μέλλον της θρησκείας είναι να γίνει προσωπικό βίωμα του καθενός. Μέχρι σήμερα οι άνθρωποι εναποθέτανε το θρησκευτικό συναίσθημα σε έναν εκπρόσωπο τους για να επικοινωνήσει με το θείο, μια δύναμη έξω από αυτους, που μπορούσε να τους καταστρέψει. Ο χριστιανισμός έφερε τα πάνω κάτω, ο άνθρωπος είναι γιος του θεου δίδαψε ο Ιησους, αλλά η εξέλιξη της κατανόησης μας ήταν πίσω και ερμηνεύτικε ότι ο Ιησους ήταν ο Υιός του Θεού, οπότε τον θεοποιήσαμε, αλλά άρχισε να διαυρώνεται αυτή η αντίληψη, τώρα άνθρωποι μπορόυσαν να γίνουν άγιοι, μάρτυρες γίνονται αγγελοι προστάτες, το θειο πλησιάζει τον άνθρωπο, που εξακολουθεί να βάζει μεσάζοντες για να επικοινωνήσει με τον Θεό.

Στον 20 αιώνα, πολλά ανατράπηκαν, και σιγά σιγά η επικοινωνία έδειξε ότι υπήρχαν και άλλα σχήματα που οι κοινοί θνητοί μπορούν να έχουν υπερβατικές εμπειρίες, να κάνουν διαλογισμους, να ανακαλύπτουν τον θεό μέσα τους.

Στον 21 αιώνα λοιπόν, οι άνθρωποι θα ανοίξουν ανοιχτο κανάλι επικονωνίας με το θείο, με τον πνευματικό κόσμο και αυτό δείχνει όλη η τάση του New age, και συναφών κινημάτων.

Κάθε ένας από εμάς, θα είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, αποφάσεις και επιλογές του, και το αφύπνισμα της συνείδησης θα είναι γεγονός που δεν έχει επιστροφή.
Η μεντιουνική επικοινωνία θα γίνεται πιο κοινή πράκτική, και μπορύν να το λένε challening, ή ότι άλλο παραπλήσιο, μα το γεγονός είναι ότι αυτά τα θέματα συζητιούνται και η ανταλαγή πληροφοριών είναι το πρώτο βήμα.

'Εχω την τύχη να ζω πλεόν σε μια χώρα που η μεντιουνική επικοινωνία δεν είναι πλεόν κάτι περίεργο, αλλά να έχει μια ποικιλία παραδόσεων με μεντιουνικές πρακτικές όπως της Αφρικάνικης μέσω του Candomble ή της πιο βραζιλίανικης εκδοχής Umbanda ή του kardesismo ή αλλίως espiritismo. Όπου όλα αυτά αναμιγνύονται στον λεγόμενο Sincretismo religioso...