Αναμονή

Είναι μια εβδομάδα σήμερα που έφυγες. Το σπίτι είναι γεμάτο με την απουσία σου. Για να μην το σκέφοτμαι, τρέχω με τις δουλείες. Δόξα το θεό έχω πολλά να ρυθμίσω, να συντονίσω, να κυνηγίσω, να ρωτήσω...οι ώρες περνούν. Το σκοτάδι πέφτει, το γραφείο κλείνει και να ΄μαι πάλι στο σπίτι το τεράστιο, μόνος. Δεν έχω παράπονο, μου τηλεφωνάς, με ρωτάς, σου απαντώ, μετά σου γράφω στο εμαιλ, για να ξέρεις, ότι δεν κάθομαι, ότι τρέχω για ότι μου ζητήσεις, ότι θυμηθείς, γιατί θέλω να σε ευχαριστήσω, γιατί από όλους εσύ πιότερο το αξίζεις να σε ευχαριστήσω. Αυτό που μου αρεσει πιο πολύ να ακούω όταν μο μιλάς είναι το "estou com mu lipis". Χθές όμως περίμενα, αλλά είχε βλάβη το τηλέφωνο, δεν τα καταφέραμε. Και σήμερα δεν συντονιστήκαμε καλά, με πήρες στο γραφείο μόλις έφυγα, σου έγραψα που πάω και δεν με πήρες, δεν θα με δίαβασες, μου άφησες μύνημα στον τηλεφωνητή, και έτσι σε ακούω, και σε ακουει και το θλιμένο σπίτι μας, και μετά σιωπή...μεγάλη σιωπή, επαναλαμβάνω, η φωνή σου γεμίζει τον χώρο, τα λόγια είναι μικρές σταγόνες παρηγορίας Μείνανε λίγες μέρες μου λές και το μύνημα τελειώνει... Σαν όταν ήμουν στρατιώτης μετράω πάλι άνάποδα, ας είναι αρκεί να μου έρθεις και να είσαι καλά.
Σαν πιστό σκυλί, εδώ θα σε περιμένω, θα στηθώ στο αεροδρόμιο, ξάχνωντάς σε στα πλήθη των άρτι αφιχθέντων.... με έναν κίτρινο λουλούδι όπως την τελευταία φορά...