Παιδιά και γονείς

Θα υιοθετούσατε ένα πλασματάκι που δεν είναι ο καρπός σας? Βλέπετε τα παιδία ως συνέχεια σας? Δεν νιώθετε πλήρεις ως άτεκνοι?

Ε, λοιπόν, ένα παιδί δεν είναι η συνέχεια του εαυτού σας, αν ξεκινήσατε με αυτές τις προοπτικές, τότε μάλλον ξεκινησατε στραβά! Ένα παιδί διαμορφώνεται και από τους 2 γονείς, αλλά εξακολουθεί να είναι από την 1η μέρα ύπαρξης του, μια ξεχωριστή οντότητα! Καθένας μας κουβαλάει ήδη το φορτίο του και στη συνέχεια του προσθέτουν όλοι όσοι συναντά κάτι τις. Όμως τους γονείς τους διαλέγουν τα παιδία τους. Ναι ακριβώς! Κάθε ψυχή πριν γεννηθεί επιλέγει εκείνους τους γονείς που θα της δώσουν τα εφόδια ή τα στοιχεία εκείνα που θα την βοηθήσουν να εξελιχθεί στην γήινη ζωή τους. Οι γονείς έχουν ήδη γεννηθεί και διαμορφώσει καταστάσεις στην ζωή τους. Πως μπορούν να επιλέξουν αυτοί το παιδί τους?
Συνήθως βλέπουμε τα παιδία ως κτήμα ή συνέχεια, και ως γονείς φορτώνουμε τα παιδιά με κόμπλεξ και υποχρεώσεις και βάρη...αν όμως αλλάξουμε την οπτική μας? Αν επιτέλους οι γονείς γίνονται συνηδητοποιημένοι γονείς, και υπεύθυνοι, και σέβονται τα παιδία που τους επέλεξαν να γεννηθούν και τους εμπιστεύτηκαν?
Πόσοι γονεις σήμερα μεγαλώνουν με τρόπο υπεύθυνο τα βλαστάρια τους? Πόσοι δεν περιορίζουν και ωαλιδίζουν τα φτερά τους για να μην πετάξουν?
Και ποιός ορίζει αν κάποιος γονέας είναι κατάληλος ή όχι?
Στην Βραζιλία εργένηδες μπορούν να υιοθετήσουν. Σε ελάχιστες χώρες οι ομοφυλόφιλοι μπορούν να υιοθετήσουν. Αλλά ορισμένες φορές για ένα κράτος προτιμότερο να μεγαλώνει ένα παιδί σε ένα ορφανοτροφείο από το να δωθεί σε έναν μη επιλέξιμο αλλά διαθέσιμο άνθρωπο. Πώς μπορεί να κρίνει κανείς ποιός είναι ικανός και ποιος όχι?

Αν λοιπόν το δούμε από αυτήν την οπτική γωνία, τότε πρέπει να πάψουμε να κατηγορούμε την ατυχία μας που μας γέννησε εκεί που είμαστε, αλλά να δούμε το γιατί! Γιατί έχω τους γονείς που έχω? Τι καλό ή κακό έχω δανειστεί από αυτούς? Τι πρέπει να κρατήσω και τι να πετάξω από αυτά? Τι από αυτά μπορώ να εξελίξω και που θα οδηγήσω αυτήν την κληρονομία? Πώς θα ολοκληρωθώ? Οι απαντήσεις είναι απλές και είναι μέσα μας, για΄αυτό και είναι οι πιο δύσκολες να απαντηθουν.
Εγώ αν το αποφάσιζα ποτέ, θα υιοθετούσα ένα παιδί εφόσον είχα τις υποδομές να το μεγαλώσω και η ζωή μου μου επέτρεπε να το αναθρέψω σωστά. Γιατί παιδί είναι η ελπίδα των γονίων ότι θα έχουν συνέχεια, μόνο που η συνέχεια δεν είναι στο αίμα ή στα κύταρα΄ή στο DNA, αλλά εκείνο το κομμάτι, τα χαρακτηριστικά, την προσέγγιση στην ζωή, την βιοθεωρεία, που το παιδί θα δανειστεί για να επιτεύξει τον δικό του σκοπό στην ζωή.
Ποιος όμως θέλει να φέρει στην ζωή ένα παιδί σε έναν κόσμο που καταστρέφεται που κάθε μέρα τα πράγματα είναι χειρότερα? Αυτήν την ευθύνη δεν την θέλω...