children gifts or fobou toys Dannaoys dwra ferontes

Israeli girls write messages on a shell at a heavy artillery position near Kiryat Shmona, in northern Israel, next to the Lebanese border, Monday, July 17, 2006. (AP Photo/Sebastian Scheiner)

and unfortunatly Lebanese children do receive them...
have a closer eye here

οικοδομή - obra - and their happy end stories

Όταν ξεκίνησα την ζωή μου εδώ στην Βραζιλία, ήδη υπήρχε το σχέδιο για την ανέγερση ιδίοκτητης στέγης της κλινικής, είχε αγοραστεί η γη, και είχε προσληφθεί ο αρχιτέκτονας για να κάνει το σχέδιο και να βγεί η οιδομική άδεια...

Μετά από την εμπειρία μου έχω την εντύπωση ότι οι αρχιτέκτονες είναι εκείνο το κομάτι που λιγότερο από ολα χρειάζεται μια οικοδομή...και δεν θα έπρεπε να την έχω αυτήν την εικόνα, αλλά αποδείχτηκε ότι οι αρχιτέκτονες τραβάνε γραμμές, και δεν λαμβάνουν υπ όψη τους όυτε τις πραγματικές διαστάσεις ούτε τους κανονισμούς στους οποίους πρέπει να υπάγεται το κτίσμα ανάλογα με την χρήση του...Βέβαια είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν επαγγελματίες που είναι σωστοί και ζουν τα προβλήματα και είναι "ψημένοι", οπότε κάνουν μια δουλεία σωστή...
Το πρώτο λοιπόν σχέδιο ήταν το ακόλουθο... τελείως έξω από το επιθυμητό και με απόλυτο κοινότυπο σχέδιο και με μεγάλη απώλεια χώρων.


Το κτίριο είναι σε μια πολλά υποσχόμενη περιοχή, με αρκετή επιχειρηματική δραστηριότητα. Θα περιλάμβανε, την ορθοδοντική κλινική,2 ιδιωτικά ιατρεία, μια μεγάλη αίυοθσα εκδηλώσεων ή αμφιθέατρο, 2-3 γραφεία, ένα εστιατόριο, 2-4 καταστήματα στο ισόγειο ανάλογα το μέγεθος και υπόγειο γκαραζ 16 θέσεων.

Με τα πολλά ξεκίνησε η εκσκαφή της γης. Το έδαφος εδώ δεν είναι πετρώδες αλλά χώμα...λόγω της κλίσης του οικοπέδου έπρεπε να βγεί αρκετό χώμα...από κει ξεκίνησαν τα παραστράγουδα με την φάρα όλων των επαγγελματιών στο χώρων των κατασκευών...

Ο υπεύθυνος μηχανικός τα έκανε πλακάκια με τον εκσταφέα με καταγράνε πως έβγαλαν 5 φορτηγά πέτρα(οπότε πλήρνε μαλάκα ιδιοκτήτη), ενώ ο όγκος της γης που είχαν αφαιραίσει έφτανε το διπλάσιο του χώρου...φυσικά δεν το αφήσαμε έτσι και με καβγάδες και τρεξιμο και αποδείξεις μειώσαμε το πράγμα... Μετά ανακαλύψαμε ότι το χώμα το πουλάει κανεις...ενώ εμείς πληρώναμε να το ξεφορτωθούμε...

Μετά ο μηχανικός έβγαλε ένα τρελή ποσότητα τσιμέντου για τις βάσεις που ότα τις είδα έμιενα κατάπληκτος από το μέγεθος της τρύπας. επίσης οι τρύπες για τις βάσεις των τριμεντοκολώνων σκάβονταν με χειρονακτηκή εργασία....!!!! Χωνώταν ο εργάτης μεσα στην γη 3-5 μέτρα και έσκαβε! Όταν ήρθε ο λογαριασμός, αρχίσαμε να το ερευνούμε και ανακαλύψαμε ότι ο μηχανικός έχτιζε θεμέλια της γέφυρας ριου αντιριόυ για το 4όροφο! Φυσικά τα είχε κάνει πλακάκια με τον τσιμεντατζή για μεγαλυτερη ποσότητα τσιμέντου κει μάλιστα πιο ακριβού σε ποιότητα....Παρόλα αυτά ο εν λόγο μηχανικός έμεινε μέχρι που πια στο ισόγειο είχε ολοκληρωθεί η πλάκα...και μετά τον ξαποστέιλαμε




Δυστηχώς ο μηχανικός μασ άφησε κληρονομία τον εργολάβο...έναν γλοιώφη τύπο που το μόνο που φυσικά τον ένιαζε ήταν τα χρήματα και πως θα μας τα φάει...εννοείται ότι η δική μου ανάμειξη στην ιστορία της οικοδομής κλιμακωτά γινόταν όλο και πιο ενεργή. Ίσως ο μόνος σε αυτήν την οικοδομή που έμεινε σταθερός από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν ο Ηλεκτρολόγος, ο κυρ Μπάρμπα (=γενειάδας). Καθώς ανέβαινε η οιδομή τα πράγματα γίνονταν όλο και πιο περίπλοκα και τα νεύρα τεντώνονταν, μετά από κανά μήνα ή δυο αναζητουσαμε έναν υπεύθυνο για να αναλάβει το έργο επίβλεψης της κατασκευής...εκεί ήταν ένα μέγα λάθος που κάναμε...μεταξύ ενός αρχιτέκτονα και ενός μηχανικού επιλέξαμε ...τον αρχιτέκτονα, δίοτι θα βελτίωνε κάποια στοιχεία άθλια του 1ο σχεδίου. Αν και αυτό που χρειαζόμασταν ήταν ο μηχανικός....
Στο διάστημα αυτό ο αρχιτέκτονας θα περνουσε 1-2 φορε΄ς να επιβλέψει και να δόσει οδηγίες και θα παρέδιδε κάποιο σχέδιο πιο πιστό στο επιθυμητό... Ο Άθλιος εργοδηγός συνέχιζε να μας σπάζει τα νεύρα με τις χίλιες δυο ατσαπατσουλίες και κλεψίματα, σε βαθμο που εγώ μόνο που δεν πάτησα πόδι να τον δίωξουμε...(έπρεπε να το είχα κάνει).
Ο φόβος ήταν ότι αν διώχναμε τον εργοδηγό πριν ολοκληρωθεί ο σκελετός του κτιριου θα ήταν κακό να το συνεχίσει κάποιος που δεν είχε εικονα του συνόλου...οπότε κάναμε έναν συμβιβασμό μεταξύ μας, να τον ξαποστείλουμε με το που ολοκληρώθεί ο σκελετός...
Μεγαλωμένος στην Γερμανία και με μια νοοτροπία οργάνωσης και τάξης, όλη κατάσταση ήταν απίστευτα άθλια και πραγματικά με χαλόυσε πάρα πολύ αυτό που έβλεπα...Πάντως μια οικοδομή είναι απίστευτη απώλεια σε υλικό! είναι πραγματικά κριμα...

Ο αρχιτέκτονας λοιπόν αφου τσέπωνε κανονικά επί μηναιάς βάσης ένα καλό ποσό, περνούσε να ρίξει μια ματία, αφού του έριχνα 5-6 φορές τηλέφωνήματα μπας και φιλοτιμηθεί, παρέδωσε μερικά πολύ όμορφα σχέδια στα χαρτία, με κάτι υπέροχες πόρτες και ράμπες για να λυσει το πρόβλημα που είχε ανακύψει, αλλά από τεχνικές συμβουλές ο μηχανικός είμουν εγώ ο αδαής....
Τελικά όλα τα όμορφα σχέδια ήταν ουτοπικά και όταν κλήθηκε να τα διορθώσει έπρεπε να κάνουμε τεμενάδες...για αυτό και θεωρώ του αρχιτέκτονες το λιγότερο απαραίτητο στοιχέιο σε μια οικοδομή....
















και καθώς οι όροφοι ανεβαίνουν αρχίζουμε και αντιλαμβανόμαστε την πραγματική διάσταση των σχεδίων... το κτίριο ήταν τεράστιο.... αλλά ώ τι οξύμωρο σχήμα, ήδη όλοι οι χώροι έμοιζαν ανεπαρκής...

Τα χριστούγεννα ολοκληρώθηκε επιτέλους και η τελευταία πλάκα στο ρετιρέ...το πλήρωμα του χρόνου ήρθε για τον εργοδηγό...φυσικά με υποσχέσεις ότι θα συνεχίσει το κτίριο, γιατί αν είμουν τίμιος απέναντί σε αυτόν τον άτιμο θα με χόρευε ακόμα περισσότερο στο ταψι...
ο αντικαταστάτης του είχε βρεθεί καιρό πριν, ο Νελσον. Εργοδηγός σε μια άλλη οικοδομή παραδίπλα...


O Νέλσον ήταν από άλλο ανέκδοτο. ¨ένας τύπος κοντούλης και με μεγάλη την κοιλία της ευτυχίας, σου έδινε την εντύπωση ενός πολύ βαριεστημένου ανθρώπου, στην πραγματικότητα απλά είναι η έκφραση των ινδιάνικων ριζών του….μίγμα διαφορετικών φυλών όπως οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι . Τον χαρακτήριζε μια ινδιάνικη ηρεμία και διεύθυνε τους εργάτες χωρίς άγχος και χωρίς φωνές…όλα θα γίνονταν στην ώρα τους, και αυτός δεν θα χάλαγε την ζαχαρένια του…
Ίσως ακούγεται ως εντελώς ανάρμοστος και αναποτελεσματικός για εργοδηγός, αλλά όλα αυτά τα χαρακτηριστικά ήταν αυτό που χρειαζόμασταν…ο άνθρωπος ήταν πάντα ειλικρινής και έντιμος και αυτό θέλαμε…μπορεί να μην ξεσκιζότανε να κάνει αυτό που εμείς βιαζόμασταν όμως τελικά το αποτέλεσμα γινόταν στην ώρα του και το σημαντικότερο γινόταν σωστά. Διεύθυνε και τα 2 έργα ταυτόχρονα και σύμφωνα με το δικό του χρονοδιάγραμμα…
Δυστυχώς όμως ο Νέλσον κληροδότησε ένα έργο με ήδη πολλά ελαττώματα από τον προηγούμενο… Και εκεί αρχίσαμε να βλέπουμε τα προβλήματα…διαπιστώσαμε ότι από το ισόγειο μέχρι το ρετιρέ υπήρχε μια κλίση της τάξης του 11%, όταν μια αναμενόμενη κλίση θα ήταν ένα 2%… και φυσικά άλλος ένα εφιάλτης που επιζητούσε επίλυση…. Έτσι μηχανικός και εργοδηγός μαζί σήκωσαν τα χέρια ψηλά και πρότειναν να τοποθετηθεί μια επίστρωση που θα κάλυπτε τις ατέλειες…. Ποιος όμως θα το έκανε όλο αυτό? Άσε που είχαμε και ανάγκη από έναν μπογιατζή… όσοι πέρασαν για να δώσουν μια λύση μας έδωσαν τιμές που ήταν τσουχτερές… εκτός από τον Μίλτον… Ο Μίλτον μου θύμιζε έναν θειο μου μακεδόνα… και φαινόταν συμπαθής, βασικά ήταν σύσταση του Νέλσον, και μας πρότεινε να κλείσουμε πακέτο το κτίριο για βάψιμο κτλ. Ε, και εμείς συναινέσαμε…δυστυχώς…Στην αρχή δεν το είχα καταλάβει το παιχνιδάκι του Μίλτον… και πρέπει να πω ότι αργήσαμε να το πιάσουμε… βλέπεις ήταν καλός στο μπλα μπλα. Και ξεκίνησαν τα προβλήματα τα οποία όμως πάντα άλλοι έφταιγαν, δεν του εξήγησαν, δεν τον ενημέρωσαν, δεν είχαν κάνει εκείνοι την δουλεία καλά πριν και η μπογιά δεν έκρυβε τα ελαττώματα, αλλά τα τόνιζε και άλλες τέτοιες πίπες…¨όλοι έφταιγαν εκτός από τον Μίλτον… ¨Όλη η οικοδομή τα χίλια δύο συνεργεία να εργάζονται σε αρμονία και το έργο να προχωράει και να κολλάει ότι κάνει ο Μίλτον… ¨αλλά σαν μην έφτανε αυτό, ο τύπος δεν έλεγε ειλικρινά ότι ξέρεις φιλαράκι δεν ξέρω πώς να κάνω αυτό που μου ζητάς, αλλά άρχιζε και μετά το αποτέλεσμα ήταν χάλια…και μετά μάθαινε αλλά το ελάττωμα εμφανίζονταν… τελικά αφού ξοδέψαμε τα άντερά μας με μια ηλίθια μπογιά που θα έκρυβε τα δομικά προβλήματα (φρούδες ελπίδες φυσικά)…αναγκαστήκαμε να το βάψουμε, γυρέψαμε άλλο συνεργείο για να απαλλαγούμε από τον Μίλτον και το κακό συναπάντημα αλλά δεν μας έκατσε…και ο Μιλτον που δεν έβγαινε οικονομικά με την τρομερή προσφορά πακέτο που μας είχε κάνει, άρχισε να εξαφανίζεται και να παρατάει την οικοδομή… ο τύπος ήταν τελικά γελοίος και σκαρφιζόταν χίλια δύο ψέματα για να αποσπάσει χρήματα από εμάς…φυσικά και εμείς αρχίσαμε να παίζουμε ένα παιχνίδι για να έχουμε την παράδοση της δουλείας εγγυημένης και όσο πιο σύντομα ολοκληρωμένης για να μπουν τα επόμενα συνεργεία…Γενικά βέβαια είχαμε απογοητευτεί γιατί είχαν πέσει πολλά χρήματα και πολύ προσωπική ταλαιπωρία (απίστευτα ψυχοφθόρα) και καταλήγαμε να έχουμε ένα κτίριο στραβό με απίστευτες ατέλειες στην πρόσοψη…Φυσικά ήρθε εκείνη η μέρα που ο Μίλτον απλά αρνήθηκε να βάψει το πίσω μέρος και ότι είχε απομείνει…και εμείς προσφέραμε με μια τιμή χαμηλότερη στους εργάτες του που τους κακοπλήρωνε να ολοκληρώσουνε το κτίριο…εκεί άρχισε μια ταλαιπωρία πάρε δώσε με τον καθένα… αλλά είχε φύγει ο βραχνάς του Μιλτον… οπότε χαλάλι…

Και μετά την ολοκλήρωση του βαψίματος ήρθε η σειρά του επαγγελματία αλλουμινά. Ο τύπος ήταν πολύ σωστός πολύ επαγγελματίας, μέχρι που όταν άρχισε να βάζει τα παράθυρα…χμ… διαπίστωσε ότι όλα τα αλουμίνιο-παράθυρα είχαν γίνει 3 χιλιοστά πιο μεγάλα….δηλαδή έπρεπε να τα αποσυναρμολογήσουν ,κόψουν αλουμίνιο και τζάμι και να τα ξανασυναρμολογήσουνε και να στεγνώσουνε για να τα τοποθετήσουνε…στο μεταξύ είχε σχεδιαστεί πρόγραμμα να γίνει η μετακόμιση σε χ χρόνο…εγώ να χτυπιέμαι, ότι αν δεν είναι όλα έτοιμα, ούτε να το σκέφτεστε…αλλά φωνή βοώντος στην έρημο…και γίνεται η μετακόμιση με τα πανάκριβα μηχανήματα της κλινικής και όλα τα άλλα, σε ένα κτίριο δίχως παράθυρα….εφιάλτης…και να σου τα τηλέφωνα στον αλουμινά και οι καυγάδες διότι με τα 3 χιλιοστά έμεινε πίσω σε αλλά έργα και εμείς στο περιθώριο.. και να χαλάει ο καιρός και να τρέχω εγώ να βάζω πλαστικές σακούλες στα παράθυρα και να τα σφουγγαρίσματα…άσε ένας πανικός…
Τελικά τοποθετούν αρκετά παράθυρα εκτός 2 γωνιακών και κάνουμε την πρώτη κλινική με τα παράθυρα ανοιχτά να δροσίζονται οι πελάτες…τι να σας πω…ντροπής πράγματα…
Α και τελικά για τις ατέλειες είχαμε μια ευρεσιτεχνία…τις μεταλλικές πλάκες αλουμινίου που τοποθετήθηκαν οριζόντια…μιλάμε αυτό ήταν από τις μεγάλες επιτυχίες…όλοι εντυπωσιάστηκαν από το εφέ, και να φανταστείς ότι έγινε για να κρύψει το ελάττωμα…βέβαια δεν ήταν το μόνο που κατέληξε να αποτέλεσε ένα ωραίο στοιχείο που προέκυψε ως λύση σε πρόβλημα… αρκεί κανείς να είναι εφευρετικός..

Το κτίριο ολοκληρώθηκε σχεδόν, (τελευταία φωτο) αλλά ακόμα έχει χιλιάδες να γίνουν.. με το χειρότερο την βραζιλιάνικη γραφειοκρατία…
Αλλά είναι σαν ψέματα ότι λειτουργούμε σε αυτό το μέρος…
Θα κλείσω με μια συμβουλή προς όποιον διαβάζει αυτήν την συνοπτικότατη περίληψη του Γολγοθά μου τον τελευταίο 1,5 χρόνο….ΜΗΝ ΜΠΛΕΧΤΕΙΤΕ ΜΕ ΟΙΚΟΔΟΜΗ ΠΟΤΕ, ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΤΟΙΜΑ.. είναι ότι καλύτερο μπορώ να σας πω…

I see...

My god, do you ever think of how many things we see at one day? How many colours we receive everytime there is one picture? Blind´s reality must be so poor....
I heard that blind person who were cured, couldn´t stand the number of information receiving and stoped seeing...
But the most wonderful thing I see every day is his eyes...

A letter form Libanon

Από τη Νέα Υόρκη ο Κόφι Ανάν κάλεσε τα εμπλεκόμενα μέρη να σταματήσουν τις εχθροπραξίες, «ώστε να μην χαθούν άλλες αθώες ζωές και να σταματήσει ο πόνος».
Καλά τα λέει ο Κόφι...
Αλλά
H αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων εξέφρασε την πλήρη υποστήριξή της στο Ισραήλ με ένα κείμενο, το οποίο υιοθετήθηκε με 410 ψήφους υπέρ, οκτώ κατά, και τέσσερις αποχές.

Στο κείμενο εκφράζεται το δικαίωμα του Ισραήλ να λαμβάνει τα κατάλληλα μέτρα για να υπερασπίζεται τον εαυτό του, ενώ καταδικάζεται η δράση της Χεζμπολάχ. www.in.gr

And after the land of democracy and freedom (for themselves?) USA is 100% backing up the israeli invation... I will only put here a letter not addressed to me, but that I received and hope that I am not doing wrong to publish jere without the permission of the writer (who might not be among us any more...)

A letter from Beirut
From: RashaDate: 10:37:28 GMT-04:00 14 July 2006
Dear All,
I am writing now from a cafe, in West Beirut's Hamra district. It is filled with people who are trying to escape the pull of 24 hour news reporting. Like me. The electricity has been cut off for a while now, and the city has been surviving on generators. The old system that was so familiar at the time of the war, where generators were allowed a lull to rest is back. The cafe is dark, hot and humid. Espresso machines and blenders are silenced. Conversations, rumors, frustrations waft through the room. I am better off here than at home, following the news, live, on the spot documentation of our plight in sound bites. The sound of Israeli warplanes overwhelms the air on occasion. They drop leaflets to conduct a "psychological" war. Yesterday, their sensitivity training urged them to advise inhabitants of the southern suburbs to flee because the night promised to be "hot". Today, the leaflets warn that they plan to bomb all other bridges and tunnels in Beirut. People are flocking to supermarkets to stock up on food. This morning, I wrote in my emails to people inquiring about my well-being that I was safe, and that the targets seem to be strictly Hezbollah sites and their constituencies, now, I regret typing that. They will escalate. Until a few hours ago, they had only bombed the runways of the airport, as if to "limit" the damage. A few hours ago, four shells were dropped on the buildings of our brand new shining airport.The night was harrowing. The southern suburbs and the airport were bombed, from air and sea. The apartment where I am living has a magnificient view of the bay of Beirut. I could see the Israeli warships firing at their leisure. It is astounding how comfortable they are in our skies, in our waters, they just travel around, and deliver their violence and congratulate themselves.The cute French-speaking and English-speaking bourgeoisie has fled to the Christian mountains. A long-standing conviction that the Israelis will not target Lebanon's Christian "populated" mountains. Maybe this time they will be proven wrong? The Gulfies, Saudis, Kuwaities and other expatriates have all fled out of the country, in Pullman buses via Damascus, before the road was bombed. They were supposed to be the economic lifeblood of this country. The contrast in their sense of panic as opposed to the defiance of the inhabitants of the southern suburbs was almost comical. This time, however, I have to admit, I am tired of defying whatever for whatever cause. There is no cause really. There are only sinister post-Kissingerian type negotiations. I can almost hear his hateful voice rationalizing laconically as he does the destruction of a country, the deaths of families, people with dreams and ambitions for the Israelis to win something more, always more.Although I am unable to see it, I am told left, right and center that there is a rhyme and reason, grand design, and strategy. The short-term military strategy seems to be to cripple transport and communications. And power stations. The southern region has now been reconfigured into small enclaves that cannot communicate between one another. Most have enough fuel, food and supplies to last them until tomorrow, but after that the isolation of each enclave will lead to tragedy. Mayors and governors have been screaming for help on the TV.This is all bringing back echoes of 1982, the Israeli siege of Beirut. My living nightmare, well one of my living nightmares. It was summer then as well. The Israeli army marched through the south and besieged Beirut. For 3 months, the US administration kept dispatching urges for the Israeli military to act with restraint. And the Israelis assured them they were acting appropriately. We had the PLO command in West Beirut then. I felt safe with the handsome fighters. How I miss them. Between Hezbollah and the Lebanese army I don't feel safe. We are exposed, defenseless, pathetic. And I am older, more aware of danger. I am 37 years old and actually scared. The sound of the warplanes scares me. I am not defiant, there is no more fight left in me. And there is no solidarity, no real cause.I am furthermore pissed off because no one knows how hard the postwar reconstruction was to all of us. Hariri did not make miracles. People work hard and sacrifice a lot and things get done. No one knows except us how expensive, how arduous that reconstruction was. Every single bridge and tunnel and highway, the runways of that airport, all of these things were built from our sweat and brow, at 3 times the real cost of their construction because every member of government, because every character in the ruling Syrian junta, because the big players in the Hariri administration and beyond, were all thieves. We accepted the thievery and banditry just to get things done and get it over with. Everyone one of us had two jobs (I am not referring to the ruling elite, obviously), paid backbreaking taxes and wages to feed the "social covenant". We fought and fought that neoliberal onslaught, the arrogance of economic consultants and the greed of creditors just to have a nice country that functioned at a minimum, where things got done, that stood on its feet, more or less. A thriving Arab civil society. Public schools were sacrificed for roads to service neglected rural areas and a couple Syrian officers to get richer, and we accepted, that road was desperately needed, and there was the "precarious national consensus" to protect. Social safety nets were given up, healthcare for all, unions were broken and coopted, public spaces taken over, and we bowed our heads and agreed. Palestinian refugees were pushed deeper and deeper into forgetting, hidden from sight and consciousness, "for the preservation of their identity" we were told, and we accepted. In exchange we had a secular country where the Hezbollah and the Lebanese Forces could co-exist and fight their fights in parliament not with bullets. We bit hard on our tongues and stiffened our upper lip, we protested and were defeated, we took the streets, defied army-imposed curfews, time after time, to protect that modicum of civil rights, that modicum of a semblance of democracy, and it takes one air raid for all our sacrifices and tolls to be blown to smithereens. It's not about the airport, it's what we built during that postwar.As per the usual of Lebanon, it's not only about Lebanon, the country has paradigmatically been the terrain for regional conflicts to lash out violently. Off course speculations abound. There is rhetoric, and a lot of it, but there are also Theories.1. Theory Number One.This is about Syria, Hamas and Hezbollah negotiating an upper hand in the negotiations with Israel. Hezbollah have indicated from the moment they captured the Israeli soldiers that they were willing to negotiate in conjunction with Hamas for the release of all Arab prisoners in Israeli jails. Iran is merely providing a back support for Syria + Hamas.2. Theory Number Two.This is not about solidarity with Gaza or strengthening the hand of the Palestinians in negotiating the release of the prisoners in Israeli jails. This is about Iran's nuclear bomb and negotiations with the Europeans/US. The Iranian negotiator left Brussels after the end of negotiations and instead of returning to Tehran, he landed in Damascus. Two days later, Hezbollah kidnapped the Israeli soldiers. The G8 Meeting is on Saturday, Iran is supposed to have some sort of an answer for the G8 by then. In the meantime, they are showing to the world that they have a wide sphere of control in the region: Afghanistan, Iraq and Lebanon. In Lebanon they pose a real threat to Israel. The "new" longer-reaching missiles that Hezbollah fired on Haifa are the message. The kings of Jordan and Saudi Arabia issued statements holding Hezbollah solely responsible for bringing on this escalation, and that is understood as a message to Iran. Iran on the other hand promised to pay for the reconstruction of destroyed homes and infrastructures in the south. And threatened Israel with "hell" if they hit Syria.3. Theory Number Three.This is about Lebanon, Hezbollah and 1559 (the UN resolution demanding the disarmement of Hezbollah and deployment of the Lebanese army in the southern territory). It stipulates that this is no more than a secret conspiracy between Syria, Iran and the US to close the Hezbollah file for good, and resolve the pending Lebanese crisis since the assassination of Hariri. Evidence for this conspiracy is Israel leaving Syria so far unharmed. Holders of this theory claim that Israel will deliver a harsh blow to Hezbollah and cripple the Lebanese economy to the brink of creating an internal political crisis. The resolution would then result in Hezbollah giving up arms, and a buffer zone between Israel and Lebanon under the control of the Lebanese army in Lebanon and the Israeli army in the north of Galilee. More evidence for this Theory are the Saudi Arabia and Jordan statements condemning Hezbollah and holding them responsible for all the horrors inflicted on the Lebanese people.There are more theories... There is also the Israeli government reaching an impasse and feeling a little wossied out by Hezbollah and Hamas, and the Israeli military taking the upper hand with Olmert.The land of conspiracies... Fun? I can't make heads or tails. But I am tired of spending days and nights waiting not to die from a shell, on target or astray. Watching poor people bludgeoned, homeless and preparing to mourn. I am so weary...Rasha.

ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ: ΑΝΕΠΙΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 3

ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ: ΑΝΕΠΙΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 3

Πεποιθήσεις

Στην Βραζιλία άκουσα για πρώτη φορά ότι υπάρχει η θρησκεία του Πνευματισμού. Όντας ανέκαθεν ανήσυχος με τέτοια θέματα, άρχισα λίγο να το παρατηρώ αυτό το νέο δεδομένο.
Ο Espiritismo ή Πνευματισμός ορίζεται εδώ ως ένα σύστημα φιλοσοφικό και θρησκευτικό. Βασίζεται κυρίως στην διδαχή ή μάλλον γραπτά που εμφανίστηκαν τον 19ο αιώνα, μέσα από την οργανωμένη κωδικοποίηση 5 έργων βασικών αρχών του Αλάν Καρντέκ (ψευδώνυμου του Hyppolite Leon Denizard Rivail),

Τα βιβλία αυτά είναι :
O Livro dos Espíritos, Το βιβλίο των Πνευμάτων
O Livro dos Médiuns, Το βιβλίο των μέντιουμ
A Gênese, Η Γέννηση
O Céu e o Inferno, Ο Ουρανός και η Κόλαση
O Evangelho Segundo o Espiritismo, Το ευαγγέλιο σύμφωνα με τον Πνευματισμό
Όλοι οι σύνδεσμοι είναι τα πλήρει κείμενα στα αγγλικά.

Σε γενικές γραμμές θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Πνευματισμός βασίζεται σε 3 αρχές:
1)Η πλουραστικότητα των υπάρξεων, ή αλλιώς το πνεύμα ή η ψυχή περνά διάφορες υπάρξεις (μετενσαρκώσεις) με σκοπό την προώθηση της εξέλιξης του2)Η εξέλιξη του πνεύματος ή ψυχής είναι συνεχής και ανηλεής, μέχρι αυτό να φτάσει το επίπεδο της πληρότητας, του τέλειου πνεύματος.3) Υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των 2 κόσμων που κατοικούνται από πνεύματα, του υλικού (δικού μας) και του πνευματικού (υπερπέραν).
Εδώ και μερικούς μήνες, όσο μου επέτρεπε ο λίγος ελεύθερος μου χρόνος, διαβάζω το O Livro dos Espíritos, που είναι σε μορφή ερωταπαντήσεων, οργανωμένο σε θέματα. Τις ερωτήσεις της κάνουν οι άνθρωποι, δη ο ίδιος ο Αλλαν Καρντεκ και τις απαντήσεις τις δίνουν τα πνεύματα. Συχνά υπάρχουν σχόλια και ανάλυση των απαντήσεων. Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1857 και στοχεύει στο να δώσει ερμηνείες πνευματισμού σε ζητήματα θεμελιώδη σε σχέση με την δομή του πνευματικού υπερπέραν, την ανθρώπινη φύση, τον θεό, κτλ.
Ομολογουμένως προσωπικά είμαι εξοικειωμένος με το θέμα και πριν αρχίσω να την ανάγνωση είχα διαμορφώσει τις δικές μου αντιλήψεις και πιστεύω που δεν απέχουν και πολύ. Έτσι αν και από περισσότερο ενδοσκοπικές διαδρομές είχα καταλήξει σε αυτά τα συμπεράσματα, μου είναι πάντα δύσκολο να δεχτώ τα λεγόμενα από 3ους. Δηλαδή εμπιστεύομαι πάντα κυρίως το προϊόν της δικής μου εμπειρίας. Ωστόσο παραδέχομαι ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ίσως ότι καλύτερο και πλησιέστερο έχω διαβάσει στα δικά μου συμπεράσματα.

Συνοπτικά λοιπόν η δική μου κοσμοθεωρία έχει ως εξής:
Καθένας μας έχει ζήσει πολλές ζωές πριν από την παρούσα, και ακολούθως θα ζήσει πολλές ακόμα μέχρι να φτάσει την ποθητή τελειότητα. Ως πνεύματα προσχεδιάζουμε την παρούσα ζωή μας έτσι ώστε να πετύχουμε έναν βασικό στόχο, να πάρουμε ένα μάθημα. Το μάθημα αυτό είναι μια νέα αρχή ή άξία όπως η αγάπη, ή η αλληλεγγύη, ή αυτοθυσία, ή συμπόνια, κτλ. Με γνώμονα αυτόν τον στόχο μπορεί να έχουμε και άλλους δευτερεύοντες στόχους που συμπληρώνουν την επίτευξη αυτού του βασικού στόχου. Έτσι ως πνεύματα προσπαθούμε πολλές φορές να εντοπίσουμε εκείνες τις συνθήκες σε μια ζωή που θα μας οδηγήσουν στην επιτυχή έκβαση αυτού του στόχου. Επιλέγουμε εμείς του γονείς μας (και όχι το αντίθετο) ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που μπορούν να μας δώσουν, κάνουμε συνεννοήσεις με φιλικά προς εμάς πνεύματα (αδελφές ψυχές κατά κάποιο τρόπο), με τα οποία έχουμε κοινούς ή συμπληρωματικούς στόχους ή κοινή πορεία εξέλιξης και ψυχικό δέσιμο από προηγούμενες ενσαρκώσεις. Προσχεδιάζουμε κάποιες καταστάσεις, όπως καθοριστικές αποτυχίες ή επιτυχίες, συναντήσεις, τραγικά περιστατικά κ.α. Όμως όλα αυτά τα κάνουμε διότι έχουμε ως πνεύματα μια συνολική γνώση του λόγου της ύπαρξής μας, της σημασίας του εκάστοτε μαθήματος στην ζωή μας, και θέλουμε διακαώς να εξελιχθούμε πνευματικά, κάτι που μπορεί να γίνει μόνο μέσω της εμπειρίας. Άλλωστε η πραγματικά ενσωματωμένη γνώση είναι πάντα εμπειρική, σωστά? Δεν αρκεί να διαβάζει θεωρίες, αυτό που μένει τελικά είναι ότι μαθαίνει κανείς στην πρακτική εξάσκηση…
Όμως όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι χάνεται η πρωτοβουλία ή η ελεύθερη βούληση! Σε μια γήινη ζωή δεν υπάρχει πλέον η ανάμνηση πριν την γέννηση, κάτι που είναι πολύ θετικό, γιατί έτσι υπάρχει πάντα μια νέα αρχή, ένα νέο ξεκίνημα, ακόμα και αν ήσουν ο Χίτλερ στην προηγούμενη ζωή σου! Και στην νέα ζωή, μπορείς και πολλές φορές αυτό συμβαίνει, να γίνεσε ξεροκέφαλος και να αρνείσαι την πορεία που σε φέρνει η ζωή, ή να εθελοτυφλείς στα σημάδια, ή να αρνείσαι να πράξείς όταν νιώθεις ότι κάτι πρέπει να κάνεις, ή να εμμένεις σε παλιούς εθισμούς.
Όταν λοιπόν κανείς πεθαίνει, δεν γίνεται τίποτα το τρομερό, απλά περνάς στην άλλη διάσταση. Μάλιστα σε αυτό το πέρασμα έχεις πάντα βοηθούς να σε καθοδηγήσουν ή να σε συμβουλεύσουν. Μετά από διάφορες φάσεις, η ψυχή αρχίζει την αξιολόγηση της τελευταίας της ενσάρκωσης… και εκεί αρχίζει να χτυπάει το κεφάλι της στον τοίχο γιατί βλέπει όλες εκείνες τις ευκαιρίες που έχασε για να κάνει εφικτό τον αρχικό στόχο. Φυσικά αν τα κατάφερε, τότε όλα καλά, αλλά τις περισσότερες φορές δεν παίρνει το μάθημα της, και καταστρώνει 2ο σχέδιο με διαφορετικές συνθήκες για την επίτευξη του ίδιου μαθήματος. Αν το μάθημα είναι πολύ φιλόδοξο, τότε μειώνει τις απαιτήσεις, ή δυσκολεύει τα πράγματα ώστε να αναγκάσει τον ενσαρκωμένο τύπο προς την κατεύθυνση που θέλει…
Δηλαδή το ίδιο το πνεύμα μας προγραμματίζει τις δυσκολίες στην ζωή μας!

Τώρα όλα τα παραπάνω αποτελούν προσωπικές απόψεις τις οποίες απλά εκθέτω εδώ, δίχως την προδίαθεση να πείσω κανέναν, άλλωστε αν σιχαίνομαι κάτι είναι οι διάφορες αιρέσεις, εκκλησίες που προσπαθούν να σε τυλίξουν με ευφάνταστουν τρόπους για να γίνεις πιστός της δικής τους άποψης... και που φυσικά από πίσω υπάρχουν τελείως διαφορετικά συμφέροντα... όπως παντού έτσι και στην Βραζιλία το φαινόμενο είναι πολύ ισχυρό...
(συνεχίζεται...)

The Spritism religion in Brazil - a religão Espírita - η Θρησκεία του Πνευματισμού στην Βραζιλία

In the second half of the nineteenth century a general interest in spirituality, especially mediumistic phenomena, spread through Western countries. It became a heterogeneous social movement that shared a belief in the existence and survival of spirits after death, and in their communication with the living, known as ‘modern spiritualism’ (Braude, 1989; Doyle, 1926/1975; Trimble, 1995).
In 1855 in France, Hippolyte-Léon Denizard Rivail, an intellectual pseudonymously called Allan Kardec, planned to perform a scientific investigation on the supposed manifestations of spirits. Once convinced of the veracity of the phenomena, he aimed to develop a method to obtain valid knowledge from communication with spirits. After comparing and analysing the answers obtained through mediums from different countries, Kardec organized the information into a single theory in 1857. The resulting philosophy he called ‘Spiritism,’ or ‘Spiritist Doctrine’ (Kardec, 1857/1994), defined as ‘a science which deals with the nature, origin and destiny of Spirits, as well as their relationship with the corporeal world’ (Kardec, 1859/1995). Kardec regarded Spiritism as a science and philosophy with essentially moral implications, and
not as a religion – as it is more usually regarded.1
Spiritism adopts a dualistic concept of the human being. It postulates that we are, essentially, immortal spirits that temporarily inhabit physical bodies for several necessary incarnations to attain moral and intellectual improvement. It also implies a possible beneficent or maleficent influence of the spirits over the incarnate human.
Spiritist Codification is the customary name given by spiritists to the set of books written by Allan Kardec between the years 1857 and 1868 which are considered to contain the fundaments of Spiritism:
Contents
1 The Spirits' Book
2 The Mediums' Book
3 The Gospel According to Spiritism
4 Heaven and Hell
5 The Genesis According to Spiritism

Definido como um sistema filosófico, científico e religioso, o Espiritismo, enquanto proposta doutrinária, surge na segunda metade do século XIX, a partir da codificação coordenada por Allan Kardec (pseudônimo do educador francês Hyppolite Leon Denizard Rivail), de cinco obras bibliográficas básicas (O Livro dos. Espíritos,. O .Livro. dos. Médiuns, .A Gênese,. O .Céu e o
Inferno, O Evangelho Segundo o Espiritismo), consideradas o pentateuco do Espiritismo. A grosso modo, o espiritismo baseia-se em três premissas básicas:1) A pluralidade das existências, ou seja, o espírito passa por diversas encarnações, que tem por objetivo a promoção de sua evolução;2) A evolução do espírito é contínua e inexorável, até que este atinja a condição de espírito perfeito;3) Há comunicação entre os dois planos habitados pelos espíritos: o plano material e o plano espiritual.
Organizado sob a forma de perguntas e respostas, O Livro dos Espíritos (lançado, em sua primeira edição em 1857), pretende fornecer interpretações espíritas, os aspectos fundamentais do Cosmos e da Natureza Humana. Neste sentido, é possível identificar elementos que possam nortear a explanação sobre questões referentes à sexualidade e situações de conjugalidade.

Φαρμακευτικός θησαυρός αναδύεται από τοξική λίμνη

Finaly it seems that this planet is hiding more and more powerful ways to recreate life even in the most hostile environments...
I think it is one of the most interesting things I read the last few days...

Μπάτε, Μοντάνα

Μια μολυσμένη, τοξική λίμνη στην πολιτεία της Μοντάνα έχει κατοικηθεί από παράξενους μικροοργανισμούς που παράγουν χημικά για την καταπολέμηση της ημικρανίας και του καρκίνου.
«Είναι συναρπαστικό να γνωρίζεις ότι κάτι τοξικό και επικίνδυνο μπορεί να περιέχει κάτι πολύτιμο» σχολιάζει στο New Scientist η Αντρια Στίρλε, χημικός του Πανεπιστημίου της Μοντάνα στο Μπάτε.
Η λίμνη του Μπάτε μολύνθηκε με νερό του υδροφόρου ορίζοντα όταν το διπλανό ορυχείο χαλκού έκλεισε το 1982. Η λίμνη έγινε εξαιρετικά όξινη λόγω διαλυμένων μεταλλικών ενώσεων, όπως ο σιδηροπυρίτης, και σήμερα το pH του νερού είναι μόλις 2,5, τιμή απαγορευτική για τις περισσότερες μορφές ζωής.
Read in in.gr
Η λίμνη, όμως, σύντομα αποικήθηκε από οξεόφιλα βακτηρίδια και μύκητες, οι οποίοι αναγνωρίστηκαν το 1995 από την ομάδα της Στίρλε ως νέα είδη.
Με δημοσίευσή της την περασμένη εβδομάδα στο Journal of Organic Chemistry, η Στίρλε αναφέρει ότι ένας από τους μύκητες, του γένους Penicillium, παράγει μια νέα ουσία που ονομάστηκε μπερκελικό οξύ και διαπιστώθηκε ότι μειώνει κατά 50% την ταχύτητα πολλαπλασιασμού των κυττάρων σε καλλιέργειες καρκίνου του τραχήλου της μήτρας.

Why I like Mulholand Dr.

Μετά από παρότρυνση της Πωλίνας είπα να ανεβάσω το ακόλουθω κείμενάκι...

Ανακάλυψα βέβαια ότι πολύς ντόρος γίνεται ήδη εδώ και χρόνια γύρω από την ταινία, οπότε πιο πολύ παραπέμπω σε λεπτομέρειες σε πολύ ωραία διαμορφωμένες ιστοσελίδες με απίστευτη ειδίκευση πάνω στην ταινία... συγκεκριμένα προτείνω μια επίσκεψη στο
Mulholland Dr. Community net

Με 2 λόγια μια σύνοψη που με βρίσκει σύμφωνο είναι η κάτωθι:

Diane Selwyn is a struggling actress in Hollywood. She moved to L.A. from Deep River, Ontario after winning a Jitterbug competition that inspired her to become an actress.
We descend into the pillow at the start of the film from Diane Selwyn's point-of-view. From now, until the moment we see her wake from the bed, Diane is dreaming. She dreams that she is Betty, a fresh-faced actress arriving in Hollywood. She dreams that Rita stumbles into her apartment after an accident, having lost her memory. She dreams that she wows the various assembled showbiz people at her audition. The dream climaxes with the haunting Club Silencio, the disappearance of Betty, and the opening of the blue cube back at Havenhurst.
A knocking on the door awakes Diane from her bed, and she raises herself from her slumber to answer the door. The scenes that follow are intended to illustrate the breakdown of a relationship between Diane and Camilla and subsequent mental collapse of Diane. Tricky thing is that Lynch presents them to us in a non-linear style.
It's up to you to decide the chronological order of these scenes (help here), but the crux of this interpretation is that it is inferred that Diane hires a hitman to kill Camilla. So from this point of view, the flashbacks can be seen as Diane's attempt to justify the murder in her mind, and the dream as an attempt to re-live and re-imagine Diane's life since her arrival in L.A.

Τώρα θα μου πείτε γιατί μας τα λες όλα αυτά και δεν θα μπορώ να δω την ταινία... Βασικά χάρη σας κάνω, ένας τέτοιος μπούσουλας είναι μεγάλη υπόθεση! Γιατί αυτή η ταινία όσες φορές και να την δεις πάντα θα έχει κάτι καινούργιο να πει!

Δεν πρόκειται για μια συμβατική γραμμικής συνέχειας ταινία με αρχή μέση τέλος, αλλά δεν είναι μόνο αυτό... είναι μια ταινία που απευθύνεται στο υποσυνείδητο, στο όνειρο και την διαστρέβλωση της πραγματικότητας μέσω του Εγώ. Αυτή η ταινία δεν εξιστορεί μια ιστοριούλα, αλλά μια άλλη αντίληψη, που για να την κωδικοποιήσεις πρεπει να μετατραπείς σε ψυχολόγο αναλυτή...

Γεμάτη με συμβολισμολισμούς και μεταφορές , αλλά και πολλά καρφία για το πως λειτουργούν τα πράγματα στο Χολυγουντ (μήπως όμως είναι και το μόνο?), οι σχέσεις οι επιφανειακές, τα παιχνιδια εξουσίας...κτλ. Θεωρήθηκε μια καταγγελία του Λιντς για το χολύγουντ, αλλά εγώ θα μείνω σε αυτό που τελικά παίρνω από την ταινία...

Για μένα το πιο τρομερό στοιχείο ήταν το μπλε κουτί με το κλειδί. Πώς το κλειδί αντιπροσωπεύει την απώλεια της αθωότητας της Μπέτυ-Νταϊάν, σηματοδοτεί την εκπλήρωση της εντολής της και τατόχρονα το άνοιγμα του κουτίου από όπου βγαίνουν οι γονεϊκές φιγούρες ως τρομερές ερυνύες κατατρέχοντας την πρωταγωνίστρια με τις ενοχές της, οδηγώντας την στην αυτοκτονία..και είναι αυτοί οι σκοτεινοί άγγελοι ερυνύες που την οδηγούν στην ονειρική της άφιξης από τον καναδά στο Χόλυγουντ. Τι ανοίγει το κλειδί? ρωτά τον δολοφόνο... και όταν τελικά το τριγωνικό μπλε κλειδί που ποτέ δεν κρατά η Μπέτυ στο όνειρικό 1ο μέρος, το παραμύθι τελειώνει και προσγειωνόμαστε στην σκληρή πραγματικότητα...

Οι δε ερωτικές σκηνές μεταξύ των 2 πρωταγωνιστριών, έχουν μια μαγεία και μια γλυκήτητα στο 1ο μέρος, σαν απόλυτα φυσικό επακόλουθο της συνάντησής τους, ενώ στο 2ο πραγματικό κομμάτι ο έρωτας ως ανάμνηση ή αυνανισμός έχει πόνο, εξουσία και προδοσία ...

Ο Λιντς έκανε την απόλυτη ταινία πιστεύω, μια ταινία που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο στον χώρο του. Ο κάθε ένας θα ερμηνεύσει με διαφορετικό τρόπο αυτό που θα δει. Αλλά πολλά μπορόυν να ειπωθούν καλύτερα να δείτε την ταινία (ελπίζω Πωλίνα να βοήθησα λίγο στην κατανόηση της) και για μεγαλύτερες απωρίες σας παραπέμπτω στα παρακάτω:

Links: A more cinematografic analisis
10 clues by David Lynch

A very good brazilian explication (portugues)

ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ: ΜΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΟΥ (ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΙΚΟΥ) MARIE CLAIRE

ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ: ΜΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΟΥ (ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΙΚΟΥ) MARIE CLAIRE
Με θέμα τις παντρειές...

Μακρυά από τα πάτρια εδάφη

Γύρισα εδώ και 3 μέρες, το ταξίδι χάλια, μια ταλαιπωρία σκέτη και όπως ήταν αναμενόμενο έπεσα με τα μούτρα στην δουλεία...
αλλά ένα παράξενο πράγμα.... πολύ το χαίρομαι.... ακι ας πήζω..
Ίσως γιατί κάθε πρωϊνό μου ξύπνημα είναι με καλή παρεά και μετά το αναπολώ όλη την ημέρα και χαζογελάω μόνος μου από ευτυχία...

Βουτιές

Πάω μπάνια στην Θάλασσα, να δροσιστω..μια βουτιά πριν την επιστροφή στον τροπικό χειμώνα....